Story of the day: Ένας ερωτοχτυπημένος νεαρός Έλληνας ταξίδεψε 2466,9 χλμ για τα μάτια μιας γυναίκας και μας αφηγείται την ιστορία του! (φωτό)

"Θα ήθελα να αφιερώσεις 3 λεπτά να διαβάσεις την ιστορία μου" είπε ο άνθρωπος που υπογράφει ως «ο καλός mickey». Είναι 22 ετών και πρόσφατα τα έπαιξε όλα για όλα για τον έρωτα. Κάποιοι θα το θεωρούσαν σούπερ ρομαντικό, κάποιοι ενοχλητικό stalking. Να η ιστορία του, όπως μας αφηγήθηκε με δικά του λόγια.

Μία εβδομάδα και 2 μέρες μετά την εμπειρία μου, αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σου. Μη ρωτήσεις γιατί. Έχω απλά την ανάγκη σε κάποιον να τα πω πέραν από φίλους. Πρόκειται για μία ερωτική ιστορία που έζησα τώρα, στα 22 μου και δύσκολα θα ξαναζήσω για αυτό σε παρακαλώ ακόμα κι αν σου φαίνεται βαρετή κατάλαβε ότι είναι βίωμα ψυχής και σχώρα με. H Nadine (όνομα ορμώμενο από το Κωνσταντίνα) ήταν η κοπέλα μου για 2 μήνες, αναφέρει η lifo.gr

Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα από τη διάρκεια. Ήταν ό, τι πιο έντονο και ό, τι πιο δυνατό είχα νιώσει μέχρι σήμερα. Χωρίσαμε τον Γενάρη εξαιτίας μου. Ναι! Εκείνη η ηλίθια δύναμη που ενώ είσαι υπέροχα σε ωθεί στο να κάνεις τα πάντα για να χαλάσεις την κατάσταση σου. Εκείνη η δύναμη με χτύπησε. Χωρίσαμε λοιπόν κι η Nadine έφυγε, πήγε για Erasmus στη Λιλ της Γαλλίας. Από την ημέρα που χωρίσαμε της έστειλα 100 και κάτι μηνύματα sms και viber στα οποία δεν απάντησε ποτέ αλλά ήξερα ότι τα έβλεπε (εκείνη η ρουφιανιά του viber που γράφει «θεάθηκε» με είχε βηθήσει). Κάθε αναπάντητο μήνυμα μου ισοδυναμούσε και με μία ισχυρή δόση ξεσπάσματος από πλευράς μου για όλα αυτά που γκρέμισα.



Όλες τις υπέροχες στιγμές που έσβησα, όλες τις νυχτερινές αγκαλιές του ύπνου που πέταξα κι όλα τα πρώτα φιλιά που μαύρισα. Το τελευταίο μήνυμά μου έγραφε «Σκέφτηκα τι θέλω και τι αξίζει να κυνηγάω στη ζωή μου. Και θα το ρισκάρω. Έκλεισα εισιτήρια για Λιλ. Πέμπτη στις 9 και μισή το πρωί θα είμαι στην grand' Place της παλιάς Λιλ. Θα βρίσκομαι εκεί μέχρι της 3 το μεσημέρι. Δεν έχω να πάω κάπου ούτε έχω όρεξη να δω αξιοθέατα. Όπως επίσης δεν έχω την απαίτηση να έρθεις. Το ταξίδι το οφείλω σε όσα ένιωσα και πολύ περισσότερο σε όσα χάλασα.»


Δεν της έστειλα τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Ήταν αρκετό. Και κάπως έτσι ετοιμάστηκα για το ταξίδι μου στη Λιλ. Στο μήνυμα μου δεν απάντησε. Δεν περίμενα να απαντήσει αλλά είχα πει ότι δε θα με επηρέαζε. Αλήθεια δε με ένοιαζε. Ο βασικός λόγος του ταξιδιού ήταν η ανάγκη μου να διορθώσω το λάθος που έκανα. Δεύτερος λόγος ήταν η αγκαλιά της και τα μάτια της. Και ξέρεις, η Nadine έχει υπέροχα μάτια. Κλείνει η παρένθεση.

Δύο λόγοι, λοιπόν, φτάνουν και περισσεύουν για να κυνηγήσεις κάτι που ονειρεύεσαι. Γιατί εγώ, τη συνάντηση αυτή την είχα ονειρευτεί ουκ ολίγες φορές! Τα εισιτήρια ήταν κλεισμένα και το μόνο που έμενε ήταν να επιβιβαστώ. Η Nadine, βέβαια, προσπάθησε να με αποτρέψει από το ταξίδι. Ανέβαζε στο Instagram φωτογραφίες από το Παρίσι για να μου δείξει ότι είναι εκεί. Και μία και δύο και τρεις φωτογραφίες! Εγώ, όμως, ήξερα ότι θα είχε επιστρέψει στη Λιλ την ημέρα που θα ήμουν εκεί. Επίσης, λίγα λεπτά μετά το μήνυμα που προοïκονομούσε το ταξίδι μου, ανέβασε φωτογραφία στο Instagram αγκαλιά με έναν άλλον. Αυτό κι αν δε με ένοιαζε. Μπορεί να είναι με άλλον και να περνάει υπέροχα. Δε με νοιάζει. Εγώ καταρχάς θέλω να της ζητήσω συγγνώμη. Δεν έχω την απαίτηση να με ξαναδεχτεί στη ζωή της. Απλώς και μόνο να τη συναντήσω και να της πω συγγνώμη.



Προσπάθησε, λοιπόν, εμμέσως να μου πει «μην έρχεσαι» αλλά εγώ δεν την άκουσα. Αν δεν μου το έλεγε ρητά και κατηγορηματικά με μήνυμα δε θα την άκουγα. Όσο κι αν προσπαθούσε να με αποτρέψει με φωτογραφικές σπόντες και υπόνοιες, εγώ θα πιανόμουν πάντα από την αίσθηση μου ότι θα την δω στην Grand' Place το πρωί της Πέμπτης. Και μάλιστα ήμουν τόσο θολωμένος που έβλεπα αυτήν τη σιωπή της σαν κάτι το θετικό. «Δε μου λέει να μην έρθω γιατί κατά βάθος θέλει να κάνω αυτό το ταξίδι», σκεφτόμουν.

Η Πέμπτη, λοιπόν, είχε φτάσει. Το ταξίδι ήταν λίγο κουραστικό για το λόγο ότι το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί καθόλου. Έβαλα την αγαπημένη της μπλούζα και ξεκίνησα. Είχα σε screenshots στο κινητό μου τους χάρτες που θα με οδηγούσαν στην Grand' Place. Έφτασα 9 και μισή, όπως είχα υποσχεθεί. Κάποτε αργούσα στα ραντεβού μας αλλά σε εκείνο ήμουν συνεπέστατος. Όποιος θέλει πολύ δεν αργεί στα ραντεβού! Έβγαλα φωτογραφία το άγαλμα που υπάρχει στην grand'place της παλιάς Λιλ και της την έστειλα μέσω viber λέγοντας: «δεν ξέρω αν σε νοιάζει αλλά εγώ είμαι κάτω από αυτό».



Το μήνυμα μου «θέαθηκε»... Τώρα απλά περίμενα. Το πρώτο μισάωρο πέρασε πολύ γρήγορα. Δεν κατάλαβα τίποτα. Έβλεπα την πανέμορφη πλατεία. Το μυαλό μου είχε πάρει τρελές στροφές και ήμουν πολύ χαρούμενος που θα έβλεπα τη Nadine! Ένιωθα σαν ένα άγριο άλογο να τρέχει αλλόφρον από δω κι από 'κει μέσα μου.

Τις σκέψεις μου διέκοψαν 3 κορίτσια από σχολείο της Ολλανδίας που έκαναν μια έρευνα για τη Λιλ. Της είπα την ιστορία μου και ξετρελάθηκαν. Με βρήκαν ρομαντικό και μου ευχήθηκαν να δω τη Nadine. Μου έκαναν κάποιες ερωτήσεις σχετικές με την πόλη. - Γεννήθηκες εδώ; - Όχι, στη Θεσσαλονίκη! (δεν κατάλαβαν αλλά συνέχισαν) - Σου αρέσει η Λιλ; - Δεν την ξέρω. Αυτό που βλέπω εδώ μου αρέσει. - Ποιο είναι το πιο όμορφο αξιοθέατό της; - Τα μάτια της Nadine. - (γέλασαν) Βγήκαμε μια αναμνηστική φωτογραφία και έφυγαν. Συνέχισα να περπατάω από 'δω κι από 'κεί σε μια προσπάθεια να καλύψω όσο το δυνατόν περισσότερη επιφάνεια με τα βήματά μου έτσι ώστε να έχει να πατήσει η Nadine και να σκέφτομαι όσο θα ήμουν στην Ελλάδα ότι εκεί που πάτησα εγώ πατάει τώρα και αυτή. Ηλιθιότητες δίχως κανένα νόημα αλλά μην νομίζετε ότι είχα κάτι πιο σημαντικό να κάνω. Είχε περάσει ήδη μία ώρα. Κρύωνα και σκέφτηκα να πάω σε ένα διπλανό καφέ, να καθίσω στη τζαμαρία που κοιτούσε την πλατεία και να αγναντεύω από 'κει αν εμφανιστεί. Πήγα, παρήγγειλα τα ντονατς μου και κάθισα στο παράθυρο. Δεν πρόλαβα να κάτσω πέντε λεπτά και είδα τα μαλλιά της. Άφησα τα πράγματα μου στο τραπέζι, και χωρίς να το σκεφτώ πολύ έτρεξα στο άγαλμα.

Δεν ήταν αυτή. Ούτε καν της έμοιαζε. Επέστρεψα στο καφέ και σε 5 λεπτά είχα ξαναφύγει για να δω από κοντά, πάλι, κάποια που της έμοιαζε. Μάταια και πάλι. Ήταν τέτοια η ανάγκη μου να την δω, που έφτιαχνα είδωλα και πιθανότητες τις οποίες κυνηγούσα. Μ' αυτά και μ' αυτά η ώρα είχε πάει 12. Η πλατεία γέμισε από κόσμο. Ήταν περίεργο που ήταν τόσο γεμάτη αλλά σε εμένα έδειχνε άδεια. Είχε 1000 άτομα και το ένα που ήθελα εγώ δεν ήταν εκεί. Άρχισα να συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι δε θα εμφανιστεί. Ήταν ίσως δεδομένο εξ' αρχής αλλά σε μένα φάνταζε απίθανο. Όπως απίθανο φαντάζει τον να μην την ξαναδώ σύντομα. Μία η ώρα. Δύο η ώρα. Πολλά βήματα, πολύ περπάτημα. «Η Nadine σίγουρα θα πατήσει τα βήματα μου» σκέφτηκα. Με ανάμεικτα συναισθήματα ξεκίνησα να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Αλλά δε θα έφευγα έτσι. Μου ήρθε μια ιδέα. Μια ιδέα που να αφήσει κάτι στο χώρο, να έχω να λέω ότι ήρθα. Πήγα στο βιβλιοπωλείο. Πήρα έναν μαρκαδόρο, μία κάρτα, μία κολλητική ταινία και ένα αρκουδάκι. Έκανα αυτό και το κόλλησα στο άγαλμα της Πλατείας.



Το έβγαλα φωτογραφία και της το έστειλα. Φεύγοντας από την Grand' Place κοντοστάθηκα σε μια γωνία για λίγα λεπτά και έβλεπα τον κόσμο να το κοιτάει και να το φωτογραφίζει. Μία εβδομάδα μετά μετράω και 2 upload από άγνωστους χρήστες με το hashtag #instanadine! Έφυγα χαρούμενος που κυνήγησα το όνειρο μου και πικραμένος που δεν το άγγιξα.

Δεν ήμουν στεναχωρημένος. Κανείς κυνηγός ονείρου δεν μπορεί να είναι στεναχωρημένος γιατί όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται, όταν κυνηγάς το όνειρο σου... σημασία έχει το ταξίδι. H παλιά Λιλ, ο καφές στην πλατεία, τα κορίτσια από την Ολλανδία, ο μαρκαδόρος, τα βήματα στο πλακόστρωτο κι όλα αυτά διανθισμένα με το αίσθημα της προσμονής να δω τη Nadine θα μείνουν για χρόνια να μου θυμίζουν μία από τις πιο γλυκιές και πικρές ταυτόχρονα ιστορίες της ζωής μου. Αυτό που μένει μια εβδομάδα μετά να με τρώει σαν τερμίτης, είναι το ότι για λίγες ώρες υπήρξαμε τόσο μα τόσο κοντά, δίχως να ανταμώσουμε. Ίσως την επόμενη φορά...