Story of the day: Μια συγκινητική και συνάμα εξαιρετική εξομολόγηση: Ένας Βορειοκορεάτης γράφει για το πως είναι ο έρωτας και το σεξ στα χρόνια του δικτάτορα Κιμ Γιονγκ Ουν! (φωτό)

Μια χαρακτηριστική ματιά στον τρόπο που γνωρίζονται, βγαίνουν ραντεβού, ερωτεύονται και παντρεύονται οι βορειοκορεάτες προσφέρει το άρθρο του Χι Μιν Κανγκ, ενός βορειοκορεάτη που τελικά άφησε την Πιονγιάνγκ, στην εφημερίδα Guardian.



«Όσον αφορά στις σχέσεις, το μέλημα της Πιονγιάνγκ είναι να δώσει έμφαση στην “αγάπη προς τους συντρόφους” και όχι στον ρομαντισμό. Ο λαός, ωστόσο, δεν φαίνεται να συμφωνεί.

Όταν ζούσα στην Πιονγιάνγκ τα ταξίδια ανά τη χώρα απαγορεύονταν και δεν υπήρχε καμία ελευθερία έκφρασης. Παρόλο όμως που η κυβέρνηση πέτυχε να ξεφορτωθεί αυτά τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, δεν κατάφερε να αποτρέπει τους ανθρώπους από το να ερωτεύονται, αναφέρει η Guardian.com

Από τη δεκαετία του 1920 η Βόρεια Κορέα έχει υποστεί δραματικές αλλαγές. Εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών οι οποίες διαδέχτηκαν την ανέχεια, τα σύνορα της χώρας γίνονταν όλο και πιο πορώδη και η δυτική κουλτούρα άρχιζε σιγά σιγά να εισβάλει. Σε αυτό το περιβάλλον, οι νέοι δεν έμεναν κολλημένοι στις υπέρ-συντηρητικές συνήθειες του παρελθόντος σε ό,τι αφορά στο φλερτ, παρόλο που η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά χαρούμενη ήταν γι' αυτό.



Αν και η κυβέρνηση της Β. Κορέας ήθελε οι πολίτες της χώρας να βλέπουν τους αγαπημένους τους τους ως «συνεπαναστάτες συντρόφους» και ότι ως «εραστές», η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν τα κατάφερε σε αυτό. Προσποιούμασταν ότι το νιώθαμε, μόνο και μόνο επειδή ήμασταν αναγκασμένοι να το κάνουμε. Έτσι, η παραδοσιακή και συντηρητική συμπεριφορά της Β. Κορέας απέναντι στην αγάπη και το σεξ για καιρό βασιζόταν πάνω σε εντελώς διαφορετικές βάσεις σε σχέση με τη συντηρητική κουλτούρα επάνω στις σχέσεις που ίσως συναντάς στις αυστηρά χριστιανικές κοινωνίες. Και επειδή υπάρχουν αξίες που δεν μπορούσαμε ούτε να ορίσουμε ούτε να κατανοήσουμε, τις δεχόμασταν μόνο και μόνο επειδή ήμασταν υποχρεωμένοι.

Πώς όμως βρίσκεις σύντροφο στη Β. Κορέα; Εξαρτάται κατά πολύ από την ηλικία στην οποία αρχίζεις να ψάχνεις.

Θυμάμαι έντονα την εφηβεία μου, ειλικρινά δεν θέλω ποτέ να την ξεχάσω. Αν και από τότε έχω γίνει εξόχως ατομιστής, κάποτε ήμουν τόσο αθώος που ήμουν πρόθυμος να θυσιάσω τα πάντα και να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στην πρώτη μου αγάπη.



Ήταν ένα κορίτσι με το οποίο πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, μικρότερη από μένα. Οι γονείς της ήταν καλοί άνθρωποι, στενοί φίλοι με τους δικούς μου. Εκείνη ήταν φίλη με τη μικρότερη αδελφή μου. Αλλά, παρά την καλή μας σχέση, όλα τελείωσαν όταν εκείνη εντάχθηκε στο στρατό κι εγώ έμεινα πίσω.

Τη δεύτερη κοπέλα μου τη γνώρισα μέσω ενός κοινού φίλου και, προς μεγάλη μου έκπληξη, ήταν εκείνη που μου ζήτησε να βγούμε. Αναπολώντας εκείνες τις ημέρες δεν έχω μετανιώσει καθόλου που την αγάπησα τόσο πολύ.

Στα χρόνια του γυμνασίου, όταν ακόμη ήμουν πολύ συναισθηματικός, εγώ και οι συμμαθητές μου πηγαίναμε για ραντεβού στο πάρκο μόνο όταν όλα σκοτείνιαζαν εντελώς. Οι μαθητές γυμνασίου δεν επιτρεπόταν να κυκλοφορούν ελεύθερα με κοπέλες έξω. Σε αυτό το περιβάλλον, δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να βλεπόμαστε στα κρυφά, πίσω από δέντρα ή στα υπόγεια πολυκατοικιών αργά το βράδυ - ή με πολύ κόσμο τριγύρω σε μαζικές εκδηλώσεις όπως τα πάρτι γενεθλίων.

Όταν όμως τελειώσεις το σχολείο, δεν χρειάζεται να είσαι τόσο μυστικοπαθής. Σε αυτήν την ηλικία, τα ζευγάρια περνούν περισσότερο χρόνο μαζί χωρίς να νοιάζονται για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Τότε μπορείς να βγαίνεις ραντεβού σε κινηματογράφους, πάρκα, ακόμη και στα παγκάκια στην πλατεία Κιμ Ιλ Σουνγκ!



Όταν ζούσα στην Πιονγιάνγκ, το καλύτερο μέρος για να συναντήσεις κορίτσια ήταν το «κοινωνικό κλαμπ». Στη Β. Κορέα τα «κοινωνικά κλαμπ» οργανώνονταν για τις μάζες, οι νέοι πήγαιναν σε αυτά διακοπές. Μεγάλες συναντήσεις και χορευτικά πάρτι λάμβαναν χώρα σε διάφορα σημεία, ακόμη και στην πλατεία Κιμ Ιλ Σουνγκ. Τα αγόρια φορούσαμε τα καλά μας για να πάμε σε αυτά τα πάρτι, για τα οποία ήμασταν πάντα ενθουσιασμένοι και ανυπόμονοι. Και, όπως μπορείτε να φανταστείτε, ήταν εκεί που μπορούσαν να γνωριστούν αγόρια και κορίτσια.

Τότε, όταν ένα αγόρι έβλεπε ένα κορίτσι που του άρεσε, της ζητούσε να χορέψουν μαζί. Και αν τα πράγματα πήγαιναν καλά, δεν ξεχνούσε να της ζητήσει το τηλέφωνό της ή να μάθει πού εργάζεται. Αν και το κορίτσι συμμεριζόταν τα ίδια αισθήματα, έδινε το τηλέφωνό της.

Ωστόσο, ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα των ανδρών στη Β. Κορέα είναι η εξαιρετικά μεγάλη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας. Για τους περισσότερους άνδρες είναι αδύνατο να κάνουν σχέσεις μέχρι και 10 χρόνια μετά την αποφοίτηση από το σχολείο, λόγω της μακράς περιόδου παραμονής στο στρατό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έχουν ελάχιστες πιθανότητες να βγαίνουν με γυναίκες. Έτσι, μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών τους υποχρεώσεων, για πολλούς άνδρες το παιχνίδι των σχέσεων ξεκινά μόλις λίγο πριν τα 30 τους χρόνια.

Μερικές φορές οι συγγενείς είναι εκείνοι που κανονίζουν τα ραντεβού των παιδιών τους με γνωστούς τους. Και όταν οι βορειοκορεάτες βγαίνουν ραντεβού στα κρυφά, πρέπει να το πάρουν σοβαρά. Επομένως, μετά τη στρατιωτική θητεία, πολλοί άνδρες καταλήγουν να παντρευτούν γυναίκες που τους έχουν βρει οι γονείς τους. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί σύζυγοι στη Β. Κορέα έχουν την τάση να είναι απόμακροι και να μην δίνουν καθόλου προσοχή στις συζύγους τους.

Όταν βλέπεις από κάποια απόσταση την πραγματικότητα της κοινωνίας της Βόρειας Κορέας, διαπιστώνεις ότι οι άνθρωποι εκεί ζουν ακριβώς όπως και στον υπόλοιπο κόσμο. Ερωτεύονται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά. Σέβονται τους γονείς τους και εντάσσονται στις τοπικές κοινωνίες τους.

Ωστόσο το παράθυρο από όπου μπορεί κανείς να κοιτάξει στη Β. Κορέα είναι μικρό και περιορισμένο. Θυμηθείτε όμως: ο τρόπος ζωής στη Β. Κορέα δεν είναι πολύ διαφορετικός από τον δικό σας. Η μόνη διαφορά εκεί είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα.