Ό,τι ανεβαίνει, πέφτει - Ένα καυστικό άρθρο του Τάσου Μελετόπουλου για το φαινόμενο ''Βωβός Buildings''

του Τάσου Μελετόπουλου

Στην αρχή της δεκαετίας του ενενήντα κατοικούσα σ ένα σπίτι στα Βριλήσσια. Μια υπέροχη μονοκατοικία του πενήντα με τεράστιο κήπο. Την νοίκιαζα φτηνά γιατί οι ιδιοκτήτες είχαν σκοπό να την δώσουν για αντιπαροχή και θα έπρεπε να την εγκαταλείψω ανά πάσα στιγμή. Η φανταστική μονοκατοικία με τα όμορφα μπαλκόνια και τις ταράτσες, τον κήπο των τεσσάρων στρεμμάτων και τα γιγαντιαία κυπαρίσσια τελικά σφάχτηκε, και στην θέση της ανεγέρθηκαν τέσσερις κακόγουστες πενταώροφες πολυκατοικίες. Για μερικά χρόνια περνούσα από εκεί νοσταλγώντας. Αντικρίζοντας όμως την πραγματικότητα με έπιανε πάντα θλίψη. Μαθαίνοντας από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης ότι η επιχείρηση «Βωβός» έκανε αίτηση στο άρθρο 99 θυμήθηκα την εποχή εκείνη που κατεβαίνοντας την Λ. Κηφισίας για να φτάσω στο κέντρο της πόλης, θαύμαζα τον ελαιώνα που στεκόταν αριστερά της λεωφόρου ακριβώς μετά την «τούρτα» που οδηγεί στην Αττική οδό, κει όπου τώρα βρίσκονται τα mega κτήρια του επιχειρηματία Μπάμπη Βωβού. Θυμήθηκα τους κατοίκους της γύρω περιοχής που έκλειναν την Λ. Κηφισίας με πανό διαμαρτυρόμενοι για το συγκεκριμένο έργο που θα είχε ως συνέπεια να ξεριζωθούν χιλιάδες αιωνόβιες ελιές. Τον τότε δήμαρχο του Αμαρουσίου που διαβεβαίωνε τους ενδιαφερόμενους ότι θα κρατηθούν οι περισσότερες από τις ελιές στο εν λόγω οικόπεδο.

Θυμήθηκα πως κάθε πρωί που περνούσα «μετρούσα» ολοένα και λιγότερες αιωνόβιες – διότι τις ξεριζώνανε τα συνεργεία το βράδυ που δεν έβρισκαν την σθεναρή αντίσταση των δημοτών και των οικολόγων. Θυμήθηκα τα μηχανήματα να σκάβουν, να ανοίγουν θεόρατους λάκκους, τα μπετά να πέφτουν, να σηκώνονται κτήρια. Την ταμπέλα του επιχειρηματία «babis vovos» να αναρτάται σε περίοπτο θέση - σαν φωτεινό κερασάκι στην τσιμεντένια τούρτα - προσφέροντας στην εταιρεία τζάμπα διαφήμιση αλλά και την διαιώνιση «εις τους αιώνες» του ονόματός του - κάτι σαν ζωντανός τάφος. Θυμήθηκα πως όταν τα κτήρια τελείωσαν, φυτεύτηκαν στον περιβάλλοντα χώρο καμιά δεκαριά άντε εικοσαριά ελιές, από τις χιλιάδες που ξεριζώθηκαν και που κατέληξαν καυσόξυλα σε μάντρες, για να μην βγει εντελώς ψεύτης ο τότε δήμαρχος του Αμαρουσίου. Αμέσως νοικιάστηκαν ακριβά τα νεωτεριστικά γυάλινα κτήρια. Διαδόθηκε σαν αστραπή, στην αγορά ακινήτων, η αναμφισβήτητη ικανότητα του επιχειρηματία να λύνει γόρδιους δεσμούς, ανοίγοντάς του πολύτιμες πόρτες και για άλλες κερδοφόρες δουλειές σε «δύσκολα» οικόπεδα όπως αυτό στους Αμπελόκηπους. Πρέπει να βγήκαν λεφτά. Πολλά λεφτά για όλους τους εμπλεκόμενους. Όμως ο γάιδαρος έχει πάντα πίσω την ουρά, όπως εξ άλλου και η αχλάδα, κι έτσι τους Μπάμπη και Άρη Βωβό και την εταιρεία τους από την απότομη ανηφόρα που τους έφερε πολλά κέρδη και τα σχετικά: Ράλι, κότερα, Las Vegas, άλογα κ.λ.π. τους βγήκε απότομη κατηφόρα με αποτέλεσμα να αναγκάζονται τώρα «να εκλιπαρούν για κέρματα» - σαν τους απόρους – μέσα αλλά και έξω από τις τράπεζες έχοντας βέβαια εξασφαλίσει όπως εικάζουμε όλοι την «προσωπική τους περιουσία».

Συζητώντας για την αίτηση της εταιρείας του Μπάμπη Βωβού να προσχωρήσει στο άρθρο 99 με ένα φίλο που χρωστούσε λεφτά, στον μπακάλη, στον κουρέα, στην εφορία, στο νοίκι, στον βενζινά, στον περιπτερά, στον Ο.Τ.Ε. στην ΔΕΗ στο Τ.Ε.Β.Ε, παντού, μου έκανε την εξής ενδιαφέρουσα ερώτηση:  Γιατί να μην κάνω κι εγώ αίτηση στο άρθρο 99 ώστε να προστατευτώ από τους πιστωτές μου; Δεν μπορείς, του απάντησα, γιατί αυτό ισχύει μονάχα για τις εταιρείες και για εκείνους που έχουν εμπορική ιδιότητα. Εμπορική ιδιότητα; αναρωτήθηκε, και ποιός σου είπε ότι δεν την έχω; Την έχω. Αγωνίζομαι όπως όλος ο κόσμος που χρωστά τα του ευ ζην, και γέλασε σαν μικρό παιδί!

Πηγή: protagon.gr