Ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε είναι το... μπαλκόνι μας προς τη ζωή! Εσείς, τι θέα έχετε;

Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο με ένα γάμο! Θα παντρέψω δυο διάσημες ρήσεις, που συνδυασμένες τονίζουν την ουσία όσων θα διαβάσεις παρακάτω.. Ο Καρτέσιος είχε πει… «Σκέφτομαι άρα υπάρχω». Ο αγαπημένος Όσκαρ Ουάιλντ, είχε ζωγραφίσει με τη φράση «Το να ζήσεις είναι από τα πιο σπάνια πράγματα στον κόσμο.. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ζουν..απλά υπάρχουν»… Τώρα, κάνε τη σύνδεση: Σκέψη = Ύπαρξη… καλό ακούγεται!… Θετική Σκέψη = Ζωή!… μήπως αυτό ακούγεται καλύτερο;!

Όταν η απαισιοδοξία υψώνει κτίρια και κρύβει τον ορίζοντα

Μεταξύ μας, και ο ίδιος μέσα σου ξέρεις πως δεν θα μπορούσες να προσβλέπεις σε κάτι όμορφο όταν απαίσιο-δοξείς.. Το ερώτημα είναι, πώς δέχεσαι να κουβαλάς στο μυαλό σου το στοιχείο του «απαίσιου», όταν η ζωή εκεί έξω είναι τόσο πλούσια και ποικιλόμορφη; Η αρνητική οπτική των γεγονότων δηλητηριάζει τα σχέδια για το μέλλον.

Οι απαισιόδοξοι άνθρωποι τείνουν να συνδέουν ό,τι άσχημο συμβαίνει με τον εαυτό τους, νιώθουν ενοχή και τύψεις και πιστεύουν πως είναι υπεύθυνοι για την …επικείμενη καταστροφή. Πιστεύουν πως η ζωή είναι ένας δρόμος γεμάτος προβλήματα, με αναλαμπές ευτυχίας και χαράς που πάντα είναι περαστικές. Η μόνιμη κατάσταση για αυτούς είναι η άσχημη, με την τύχη να τους απαρνείται, με την απειλή των κακοτοπιών πανταχού παρούσα, με τη θλίψη καρφωμένη στα μάτια τους.

Δύο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του απαισιόδοξου:

1. Δεν εκτιμάει αυτά που έχει και στέκεται σε όσα δεν έχει, η φύση του είναι ανικανοποίητη και η ευτυχία ένα άπιαστο όνειρο.
2. Παραπονιέται για τα πάντα: για τα άσχημα, για τα καλά που αποκλείεται να είναι καλά και μάλλον κρύβουν κάτι άσχημο, για τον καιρό, για την ανεργία, για την κίνηση στο φαρμακείο, για το φαγητό που βγήκε πιο πικάντικο.

Το αποτέλεσμα: Βλέπει το δέντρο (πρόβλημα) αλλά χάνει το δάσος (ευκαιρίες).

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο tsemperlidou.gr