Η «ΓΚΑΛΕΡΙ» του eirinika εκθέτει Παύλο & τα μοναδικά πολύχρωμα γλυπτά από χαρτί που τον ανέδειξαν σε παγκόσμιο καλλιτέχνη: γραβάτες, λουλούδια, μπουκάλια - Υπέροχα μοναδικά!

Παύλος Διονυσόπουλος

Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1949-1953) με δάσκαλο το Γ. Μόραλη. Το 1954 με υποτροφία του γαλλικού κράτους πήγε στο Παρίσι, ενώ την περίοδο 1955-1958 εργάστηκε στην Αθήνα για τη διαφήμιση και το θέατρο. Το 1958 έφυγε ξανά για το Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα. Το 1960 γνωρίστηκε και συνδέθηκε με τον P. Restany. Παρόλο που οι αναζητήσεις του συγγενεύουν και συμπορεύονται με αυτές των νεορεαλιστών, των καλλιτεχνών της ποπ αρτ και της επιστροφής στην παραστατικότητα, ποτέ δεν εντάχθηκε σε κανένα απ' αυτά τα κινήματα. Δημιουργεί τα πρώτα έργα του με κομμένα χαρτιά περιοδικών και στη συνέχεια γοητεύεται από το μέγεθος και τα χρώματα των αφισών των παρισινών δρόμων και του μετρό και ανακαλύπτει το βασικό δομικό υλικό των έργων του. Κόβει τις αχρησιμοποίητες αφίσες (τυπογραφικά δοκίμια, κακέκτυπα που φέρουν πολλαπλές εκτυπώσεις εικόνων και χρωμάτων) με τη μηχανή τού τυπογραφείου (massicot) σε λωρίδες, τις οποίες συναρμόζει σε κατακόρυφες πυκνές επαλληλίες, ώστε να φαίνονται από την κόψη τους και να σχηματίζουν επιτοίχιες αφηρημένες συνθέσεις μεγάλων διαστάσεων. Οργανώνει το υλικό του με ορθολογιστικό πνεύμα, περιορίζοντας το ρόλο του τυχαίου.

Επεξεργαζόμενος την αρχική ιδέα, προχωράει το 1965 σε ένα δεύτερο στάδιο ανάπτυξης της: σε μια καμπυλόγραμμη, κυματοειδή «μπαρόκ» οργάνωση, με έντονο το στοιχείο της κίνησης, που συνοδεύεται από μεγαλύτερη χρωματικότητα. Στη συνέχεια μέσα από τις αναδιπλώσεις του χαρτιού, αρχίζεουν να μορφοποιούνται τα πρώτα εικονιστικά μοτίβα Καταναλωτικά αγαθά και καθημερινά αντικείμενα λουλούδια και δέντρα, αρχικά μεγεθυσμένα με διάθεση γιγαντισμού, εγκλωβίζονται μέσα σε φύλα πλεξιγκλάς, απομονώνονται από το περιβάλλει τους, αποφορτίζονται από τη χρήση, τη λειτουργία και τις ιδιότητες τους. Η εμμονή σε συγκεκριμένα θέματα, ο χειροτεχνικός χαρακτήρας με τους λεπτούς, σύνθετους και περίτεχνους συνδυασμούς του χαρτιού, η πλαστικότητα και η πλούσια χρωματικότητα που προκύπτει από το ίδιο το υλικό -ποτέ δε χρησιμοποιεί πινέλα και χρώματα- γίνονται βασικά χαρακτηριστικά της δουλειάς του.