Κώστας Καριωτάκης :«Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου»-86 χρόνια από τη μέρα που με μια σφαίρα στην καρδιά ο ποιητής έδωσε τέλος στη ζωή του

Σαν σήμερα, ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές της γενιάς του 1920, ο Κώστας Καρυωτάκης  έδωσε τέλος στη ζωή του. Ωστόσο, 86 χρόνια μετά τον θάνατό του το έργο του παραμένει αναλλοίωτο. Ποιητής και πεζογράφος, ο Κ. Καρυωτάκης, αφήνει πίσω του τον αισθηματισμό και τη φιλολογία, και επιμένει σε έναν διάχυτο λυρικό ρεαλισμό. Έργα του έχουν μελοποιηθεί από σύγχρονους Έλληνες μουσικούς και η ποίησή του, γνωστή για τη ματαιοδοξία της, διδάσκεται σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.



Έζησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας, ερωτεύτηκε την Άννα Σκορδύλη και το 1920 γνώρισε την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, με την οποία δεν παντρεύτηκε ποτέ.



Τις τελευταίες μέρες της ζωής του τις πέρασε στην Πρέβεζα, έπασχε από σύφιλη και λέγεται ότι η μικροαστική ζωή της επαρχίας τον είχε κουράσει πολύ.



Τα ακριβή αίτια τις αυτοκτονίας του παραμένουν άγνωστα ακόμα και τώρα, ενώ στη τσέπη του σακακιού του βρέθηκε μια επιστολή, η οποία έγραφε τα εξής:

«Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περισσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές (!!!), είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας» Κ.Γ.Κ. [Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου».
 

Η «επιστολή θανάτου» του Κώστα Καρυωτάκη συζητήθηκε πάρα πολύ, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη επιστολή Έλληνα ποιητή ενώ, στην Πρέβεζα, στο σημείο της αυτοκτονίας, του σήμερα δεσπόζει η επιγραφή «Εδώ, στις 21 Ιουλίου 1928 βρήκε τη γαλήνη με μια σφαίρα στην καρδία ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης».

Τελευταίο ταξίδι

Καλό ταξίδι αλαργινό
καράβι μου
στου απείρου και στης νύχτας την αγκαλιά
να ’μουν στην πλώρη σου ήθελα
καράβι μου
για να κοιτάζω γύρω
σε λιτανεία να περνούν
τα ονείρατα τα πρώτα

Η τρικυμία
στο πέλαγος και στη ζωή
να παύει
μακριά μαζί σου φεύγοντας
πέτρα να ρίχνω πίσω
να μου λικνίζεις την αιώνια
θλίψη μου
καράβι
δίχως να ξέρω που με πας
και δίχως να γυρίσω





ianos.gr / Ευγενία Μπέσιου