''Θα δεήσει επιτέλους κανείς να ανάψει την πίπα μου'';o αμίμητος Πίτερ Σέλερς, ο ροζ πάνθηρας, ο Κλουζώ, έφυγε μια τέτοια μέρα Ιουλίου από καρδιά:20 πράγματα που δεν ξέρετε για τον μεγάλο κωμικό!

Είκοσι πράγματα που... καλό θα ήταν να ξέρετε γι' αυτόν

1. Το αληθινό του όνομα δεν ήταν ούτε Φου Μαντσού ούτε Στρεϊντζλάβ ούτε Κλουζό αλλά Χένρι Ρίτσαρντ Σέλερς.

2. Γεννήθηκε στο Southsea του Hampshire (μα φυσικά στη Βρετανία) στις 8 Σεπτεμβρίου 1925. Οι φήμες λένε ότι οι πρώτες κουβεντούλες που άρθρωσε προέδιδαν ένα διόλου ανεπαίσθητο γαλλικό accent: «Μέργντεγ, γουότ μέργντεγ;» (= «Φόνος, ποιος φόνος;»).

3. Εισέβαλε στις σόου μπίζνες σε ηλικία μόλις δύο ετών ­ οι γονείς ετύγχαναν αμφότεροι βετεράνοι του μιούζικ χολ.

4. Στη διάρκεια της θητείας του στη Βασιλική Αεροπορία της Γηραιάς Αλβιώνας φρόντισε να διασκεδάσει τους πάντες με το θεόπνευστο ταλέντο του στη μιμική. Στα 30 χρόνια καριέρας που θα επακολουθήσουν θα τον δούμε Κουασιμόδο, Επιθεωρητή, Οδοντίατρο, Νονό της Μαφίας, Παπά, Ιππότη του Μεσαίωνα, Γυμνιστή, Τουλούζ Λετρέκ (!), Επισκευαστή Τηλεφωνικών Θαλάμων, Κινέζο, Κηπουρό κ.ο.κ.

Tης Λένας Παπαδημητρίου - ΒΗΜΑ

5. Ολα ξεκίνησαν μέσα από το ραδιοφωνικό πρόγραμμα του BBC «Crazy People» όπου βρέθηκε για πρώτη φορά στον «αέρα» στις 28 Μαΐου 1951. Ενας πρόδρομος του «Ιπτάμενου Τσίρκου» των Μόντι Πάιθονς, η εκπομπή μπόλιασε τα ραδιοκύματα με σατιρικά σκετς εφ' όλης της επικαιρότητας, καθηλώνοντας τους Εγγλέζους στους καναπέδες τους (με ή χωρίς πόριτζ). Στις 22 Μαΐου 1952 μετονομάζεται επισήμως «The Goon Show» (ήτοι, «Το Γελοίο Σόου») και για ευνόητους λόγους ο Πίτερ Σέλερς στέφεται ο αδιαφιλονίκητος άναξ του. Υποδύεται πάνω από 20 διαφορετικούς ραδιοφωνικούς χαρακτήρες (από τον ταγματάρχη Ντένις Μπλάντνοκ ως τον δόκτορα Τζάστιν Αϊντελμπέργκερ) και κυριολεκτικά κλέβει την παράσταση από τους λοιπούς εξίσου «γελοίους» συντελεστές του «καλτ» βρετανικού σόου (ανάμεσά τους οι Σπάικ Μίλιγκαν και Ρέι Ελινγκτον). Η επίσημη λήξη της εκπομπής ­ προς μεγάλη απογοήτευση τόσων και τόσων θαυμαστών ανά την Αγγλία ­ θα λάβει χώρα άμα τη ενάρξει της νέας δεκαετίας (στις 28 Ιανουαρίου 1960). Ο Σέλερς όμως έχει ήδη εξασφαλίσει το διαβατήριο για την κινηματογραφική του καριέρα. Οσο για τα ενθύμια του «Goon Show», ανέβασαν με το πέρασμα του χρόνου τις μετοχές τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα πρωτότυπα σενάρια αγοράστηκαν έναντι 14.000 στερλινών τον Μάρτιο του 1981 σε δημοπρασία του οίκου Christie's από έναν παράφρονα φαν. Που δεν ήταν άλλος από τον Ελτον Τζον.

6. Η δυσθυμία του χαρακτήρα του και τα καπρίτσια του (εντός και εκτός σετ) που όλο και πολλαπλασιάζονταν συνέβαλαν στην οικοδόμηση μιας όχι και τόσο καλής φήμης. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο βιογράφος του Πίτερ Ιβανς, «σιγά σιγά άρχισε να αποκτά τη φήμη του δύστροπου. Η σχεδόν ανυπόφορη επιλεκτικότητά του και οι απανωτές πιρουέτες του γύρω από κάθε απόφαση που εκαλείτο να πάρει, που αρκετά αργότερα θα εξόργιζαν τους παραγωγούς, αποτελούσαν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι των καχύποπτων ενστίκτων αυτοπροστασίας του».

7. Συνεργάστηκε με τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ σε δύο εντελώς διαφορετικών αποχρώσεων ταινίες: «Λολίτα» (1962) και «S.Ο.S. Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» (1963).

8. Ανάμεσα στις διάσημες κυρίες που υπέκυψαν στα κάλλη του αναφέρουμε ενδεικτικά τις Μία Φάρου, Σοφία Λόρεν και Λάιζα Μινέλι. Το εν λόγω δείγμα δεν προσφέρεται για περαιτέρω συμπεράσματα.

9. Το 1956 μετουσιώνεται σε φωνή του Τσόρτσιλ για τις ανάγκες της ταινίας «Ο άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ» (1956) του Νιμ Ρόναλντ.

10. Στο φιλμ «Malaga Sellers» o αποδεδειγμένα πλέον... σχιζοφρενής ηθοποιός ντουμπλάρει τις φωνές 14 ηθοποιών ­ ανδρών και γυναικών. Σε μία μάλιστα σκηνή 11 από αυτά τα alter ego του επιχειρούν ταυτοχρόνως μια εκτεταμένη συνδιάλεξη μεταξύ τους. Δεν ήταν τυχαίο ότι με ένα Σέλερς στα πόδια τους οι υπεύθυνοι κάστινγκ έκαναν ουρές για το επίδομα ανεργίας.

11. Το 1959 κερδίζει ένα British Academy Award για το «I'm all right, Jack», μια ξεκαρδιστική σάτιρα των εργατικών συνδικάτων της Βρετανίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι λοιποί μνηστήρες, αυτοί δηλαδή που έχασαν εξαιτίας του το αγαλματίδιο, ήταν οι Λόρενς Ολίβιε, Ρίτσαρντ Μπάρτον και Πίτερ Φιντς.

12. Πέντε φορές ήταν προσκεκλημένος στην ανεκδιήγητη ζωοπαρέα του Μάπετ Σόου (1968, 1969, 1974, 1976, 1977).

13. Τον Οκτώβριο του 1987 το περιοδικό «Empire» τού παραχωρεί την 84η θέση στο Τοπ 100 των Κορυφαίων Κινηματογραφικών Ηθοποιών αυτού του πλανήτη.

14. Ειδικότητά του οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως Ινδοί. Στο ανεκδιήγητο «Πάρτι» (1968) του Μπλέικ Εντουαρντς είναι ένας ατάλαντος ινδός ηθοποιός που προσκαλείται κατά λάθος στο πάρτι του Τζέι Εντουαρντ Μακ Κίνλεϊ, του επικεφαλής των κινηματογραφικών στούντιο που λίγο νωρίτερα τον έχει διώξει κακήν κακώς από το γραφείο του. Τα απανωτά γκαγκς δεν θα αφήσουν και τόσο ευχαριστημένους τους κριτικούς, η σκηνή όμως που το μπούτι από το κοτόπουλο προσγειώνεται στην ευμεγέθη κουπ «μπανάνα» της απέναντι κυρίας στο τραπέζι (και μένει εκεί) δεν μπορεί παρά να περάσει στην Ιστορία. Διόλου ευκαταφρόνητος και ο ινδός γιατρός που υποδύθηκε δίπλα σε μια εκθαμβωτική Σοφία Λόρεν στην «Εκατομμυριούχο» (1960) του Αντονι Ασκουιθ.

15. Τέσσερις φορές ήρθε εις γάμου κοινωνία. Την πρώτη με την ηθοποιό Ανν Χέις. Τη δεύτερη (1964-1968) με τη σουηδέζα καλλονή Μπριτ Εκλαντ (συμπρωταγωνίστριά του στις ταινίες «Το ροζ λαγωνικό» του Βιτόριο ντε Σίκα και «Ο κύριος Μπόμπο» του Ρόμπερτ Πάρις), για την οποία ο ίδιος είχε επανειλημμένως πολύ σοφά δηλώσει: «Είναι επαγγελματίας ερωμένη και ερασιτέχνις ηθοποιός». Την τρίτη το 1971 με τη Μιράντα Κουέρι και την τέταρτη (ως τον θάνατό του) με την εξίσου... φημισμένη στα πέρατα της γης ηθοποιό Λιν Φρέντερικ.

16. Απέκτησε (με την Εκλαντ) μια θυγατέρα. Το όνομα αυτής, Βικτόρια Σέλερς.

17. Διετέλεσε σκηνοθέτης σε δύο ταινίες: «Running, Jumping & Standing Still Film» (1959) και «Τοπάζ, ο κομπιναδόρος» (1961).

18. Το μοιραίο έτος 1964 ο Μπλέικ Εντουαρντς τού εμπιστεύεται τον ρόλο του γάλλου Επιθεωρητή Κλουζό (ρόλος που αρχικά προοριζόταν για τον Πίτερ Ουστίνοφ) στον «Ροζ Πάνθηρα» (1964). Ροζ Πάνθηρας δεν είναι τίποτε άλλο από ένα διάσημο κόσμημα που ανήκει στην ινδή πριγκίπισσα Ντάλα (Κλαούντια Καρντινάλε) η οποία απολαμβάνει το σκι της σε ένα πολυτελές θέρετρο των ελβετικών Αλπεων. Δεν θα αργήσει να πέσει στα χέρια του Φαντάσματος (Ντέιβιντ Νίβεν), διαβόητου κλέφτη με διεθνείς διασυνδέσεις. Ο Κλουζό θα αγωνισθεί να εξιχνιάσει τη σκοτεινή υπόθεση με φόντο το περίφημο μουσικό θέμα του Χένρι Μαντσίνι και τις δικές του εντελώς ακατάληπτες φράσεις εις την γαλλικήν.

Ο Πάνθηρας (μαζί με το σίκουελ «Λαγωνικό 24 καρατίων») θα ταξιδέψει το όνομα Σέλερς ανά τον πλανήτη. Θα επανέλθει μάλιστα στη ζωή του ως σανίδα σωτηρίας στα μέσα της δεκαετίας του '70, όταν η καριέρα του πνέει τα λοίσθια. Ο Λιου Γκρέιντ προτείνει στον Σέλερς να μετάσχει σε 26 επεισόδια τηλεοπτικού αυτή τη φορά Επιθεωρητού Κλουζό. Την ίδια εποχή ο Μπλέικ Εντουαρντς δέχεται να αναστήσει τον κινηματογραφικό Πάνθηρα, παρ' ότι είχε ορκισθεί να μη συνευρεθεί ξανά σε πλατό με τον Σέλερς. Λοιπόν έχουμε και λέμε: «Η επιστροφή του Ροζ Πάνθηρα» (1975), «Ο Ροζ Πάνθηρας ξαναχτυπά» (1976), «Η εκδίκηση του Ροζ Πάνθηρα» (1978). Η συνταγή βέβαια έμοιαζε πια μπαγιάτικη.

19. Το 1979 ο Σέλερς παίρνει την εκδίκησή του από τη χολιγουντιανή βιομηχανία που έχει στο μεταξύ φροντίσει να τον επαναπαραγκωνίσει με την κωμωδία «Να είσαι εκεί, κύριε Τσανς» του Χαλ Ασμπι. Οι οξυδερκείς δεν θα δυσκολευθούν να διαπιστώσουν ότι η ιστορία τού με ανύπαρκτο δείκτη νοημοσύνης κηπουρού που καταφέρνει να διεκδικήσει ακόμη και την προεδρία της χώρας του δεν είναι παρά ο πρόδρομος του «Φόρεστ Γκαμπ». Φαίνεται ότι ο χαρακτήρας είχε από τότε ιδιαίτερη «πέραση» στην Αμερικανική Ακαδημία και ο Σέλερς βρέθηκε (και το άξιζε) με μια υποψηφιότητα για Οσκαρ. Δυστυχώς όμως βρέθηκε στον δρόμο του ο κύριος Κράμερ (Ντάστιν Χόφμαν) και τα οικογενειακά του προβλήματα.

20. Ο Πίτερ Σέλερς ­ και μαζί του οι Φου Μαντσού, Στρεϊντζλάβ και Κλουζό ­ πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 24 Ιουλίου 1980 στο Λονδίνο. Στην κηδεία του ακουγόταν η μελωδία του «In the Mood» (από το «Goon Show» της νιότης του, παρ' ότι ο ίδιος στην πραγματικότητα απεχθανόταν το τραγούδι). Το όνομά μου είναι Ροζ Πάνθηρας

Γεννήθηκα μια ωραία πρωία στο Τμήμα Κινουμένων Σχεδίων της Warner Bros. Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1968. Τη ροζ ύπαρξή μου ουσιαστικά την οφείλω στον κ. Μπλέικ Εντουαρντς, έναν ιδιόρρυθμο χολιγουντιανό σκηνοθέτη που με οραματίστηκε για τους τίτλους της ταινίας του «Ο Ροζ Πάνθηρας». Εδωσε την παραγγελία για τον σχεδιασμό μου στον Isador «Friz» Freleng, επικεφαλής της στρατιάς καρτούν της εταιρείας (τον άνθρωπο που επέβλεψε τη γέννηση του Μπαγκς Μπάνι, του Ντάφι Ντακ, του Τουίτι, του Σιλβέστερ, του Πόρκι, του Γιοσεμάιτ Σαμ και πλείστων άλλων συναδέλφων), και ανέμενε εναγωνίως τα τερατόμορφα αποτελέσματα.

Ο κ. Freleng, ο οποίος θα κερδίσει, αν θέλετε να ξέρετε, τέσσερα χρυσά αγαλματάκια της Αμερικανικής Ακαδημίας, έσπασε το κεφάλι του προκειμένου να «βάλει» στο χαρτί τον υπογράφοντα του εν λόγω βιογραφικού. Ζήτησε μάλιστα και τη βοήθεια του David DePatie, βετεράνου παραγωγού καρτούν. Αν θυμάμαι καλά, τους πήρε μήνες ολόκληρους να εμπνευσθούν τις αψεγάδιαστες αναλογίες μου. Γύρω στις 150 εκδοχές μου παρήλασαν κάτω από τα πινέλα τους. Είχε έρθει επιτέλους η ώρα να με εγκρίνει ο κ. Εντουαρντς. Κοίταξε καχύποπτα τα σχέδια που άπλωσαν μπροστά του οι Freleng - DePatie και έξυσε το κεφάλι του. Τελικά το βλέμμα του καρφώθηκε πάνω μου. «Αυτός είναι ο τύπος μας!» αναφώνησε, ξεχωρίζοντάς με από τους λοιπούς, β΄ διαλογής εαυτούς μου. Ημουν ροζ, κοσμοπολίτης, bon viveur, είχα υπέροχα μουστάκια και πάνω από όλα ήμουν διατεθειμένος να υποστώ και τα πιο φρικτά βασανιστήρια (θα γνωρίζετε φαντάζομαι ότι αργότερα δεν θα αρνηθώ μεταξύ άλλων να πάρω μια πλύση μέσα σε ένα πλυντήριο ρούχων). Κάποιος άλλος κύριος ονόματι Μαντσίνι δέχθηκε να συνεισφέρει το μουσικό θέμα που θα με συνοδεύει ισοβίως (σ.σ. αφήστε που ήταν υποψήφιος για Οσκαρ). Αποδείχθηκα τόσο δημοφιλής που ακόμη και αυτός ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της ταινίας, κάποιος τυχάρπαστος Πίτερ Σέλερς, ζήτησε να με συναντήσει διά ζώσης. Υποχρέωσή του άλλωστε αφού επρόκειτο να κοσμήσω μπόλικες ακόμη ταινίες του (ως το 1978). Είχα γίνει επιτέλους διάσημος. Οσο για τα υπόλοιπα, ελπίζω να είστε αρκετά «σοφιστικέ» ώστε να τα έχετε ήδη πληροφορηθεί.

Σας ασπάζομαι,

Ο Ροζ Πάνθηρας

ΥΓ.: Θα δεήσει επιτέλους κανείς να ανάψει την πίπα μου;