Story of the day: Σουλεϊμάν Α' ο Μεγαλοπρεπής: Γεννήθηκε στις 6/11/1494 ο επιφανέστερος των Σουλτάνων με τη συναρπαστική ζωή - Πολύγλωσσος, μορφωμένος, ποιητής & μέγας εραστής

Ο Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής (Kanuni Sultan Süleyman, 6 Νοεμβρίου 1494 – 7 Σεπτεμβρίου 1566) ήταν ο δέκατος σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από το 1520 έως το 1566. Από τους Τούρκους αναφέρεται ως Σουλεϊμάν Α΄ ο «Κανουνί» (Νομοθέτης). Κατά τη βασιλεία του η Οθωμανική αυτοκρατορία έφτασε στη μέγιστη γεωγραφική της επέκταση και στο απόγειο της δύναμής της. Υπήρξε ο επιφανέστερος των σουλτάνων.


Βιογραφία
Ο Σουλεϊμάν γεννήθηκε στην Τραπεζούντα στην ανατολική ακτή της Μαύρης Θάλασσας πιθανόν στις 6 Νοεμβρίου 1494. Μητέρα του ήταν η Αϊσέ Χαφσά Σουλτάν ή Χαφσά Σουλτάν , (γ.1479), που πέθανε το 1534. Στην ηλικία των 7 εστάλη να σπουδάσει επιστήμες, ιστορία, λογοτεχνία, θεολογία και στρατιωτική τακτική στις σχολές του Τοπ Καπί στην Κωνσταντινούπολη. Νεαρός έγινε φίλος με τον Πάργαλη Ιμπραήμ, ένα σκλάβο που αργότερα έγινε ένας από τους πιο έμπιστους συμβούλους του. Από τα δεκαεπτά ο νεαρός Σουλεϊμάν διορίστηκε κυβερνήτης πρώτα της Κάφα ( Θεοδοσία ), κατόπιν της Σαρουκάν ( Μανίσα ), με μια μικρή θητεία στην Αδριανούπολη. Με το θάνατο του πατέρα του Σελίμ Α΄ ( 1470 – 1520 ) ο Σουλεϊμάν μπήκε στην Κωνσταντινούπολη και ανέβηκε στο θρόνο ως ο δέκατος Οθωμανός Σουλτάνος. Μια πρώτη περιγραφή του Σουλεϊμάν, λίγες βδομάδες μετά την άνοδό του, έχει δοθεί από το Βενετσιάνο απεσταλμένο Βαρθολομαίο Κονταρίνι : ΄΄ Είναι είκοσι έξι χρονών, ψηλός αλλά λεπτός-νευρώδης με ευαίσθητη επιδερμίδα . Ο λαιμός του είναι λίγο μακρύς, το πρόσωπό του λεπτό και η μύτη του αετίσια. Έχει ένα σκιώδες μουστάκι και μικρή γενειάδα. Ωστόσο έχει ευχάριστο ύφος αν και το δέρμα του φαίνεται να είναι λίγο χλωμό.. Λέγεται ότι είναι σοφός Άρχοντας, λάτρης των γραμμάτων και όλοι προσδοκούν καλό από τη διοίκησή του ΄΄. Μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι στη νεότητά του ο Σουλεϊμάν θαύμαζε το Μέγα Αλέξανδρο. Επηρεάστηκε από το όραμα του Αλεξάνδρου για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας που θα συμπεριλάμβανε την ανατολή και τη δύση και αυτό δημιούργησε μια κατεύθυνση για τις επόμενες στρατιωτικές του εξορμήσεις στην Ασία και στην Αφρική, καθώς και στην Ευρώπη.

Επιχειρήσεις
Όταν διαδέχθηκε τον πατέρα του ο Σουλεϊμάν άρχισε μια σειρά στρατιωτικών επιχειρήσεων καταπνίγοντας μια εξέγερση του διορισμένου από τους Οθωμανούς κυβερνήτη της Δαμασκού το 1521. Ο Σουλεϊμάν γρήγορα έκανε προετοιμασίες για την κατάληψη του Βελιγραδίου από το Βασίλειο της Ουγγαρίας - κάτι στο οποίο ο προπάππος του Μωάμεθ Β΄ είχε αποτύχει. Η κατάκτησή του ήταν ζωτικής σημασίας για την απώθηση των Ούγγρων που, μετά τις ήττες Σέρβων, Βουλγάρων, Βυζαντινών και Αλβανών, παρέμεναν η μόνη ισχυρή δύναμη που μπορούσε να εμποδίσει περαιτέρω επιτυχίες των Οθωμανών στην Ευρώπη. Ο Σουλεϊμάν περικύκλωσε το Βελιγράδι και άρχισε σειρά βαρέων βομβαρδισμών από ένα νησί στο Δούναβη. Το Βελιγράδι, με φρουρά 700 μόνο ανδρών και χωρίς βοήθεια από την Ουγγαρία, έπεσε τον Αύγουστο του 1521.
Η πτώση του μεγαλύτερου προπυργίου του Χριστιανισμού έσπειρε το φόβο σε όλη την Ευρώπη. Όπως παρατήρησε ο πρέσβης της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη. Η κατάληψη του Βελιγραδίου ήταν η αρχή των δραματικών γεγονότων που κατάπιαν την Ουγγαρία. Οδήγησε στο θάνατο του Βασιλιά Λουδοβίκου, την κατάληψη της Βούδας και της Τρανσυλβανίας, την ερήμωση ενός ευημερούντος βασιλείου και το φόβο των γειτονικών εθνών ότι θα υφίσταντο την ίδια τύχη.
Ο δρόμος προς την Ουγγαρία και την Αυστρία ήταν ανοιχτός αλλά αντί αυτού ο Σουλεϊμάν έστρεψε την προσοχή του στην Ανατολική Μεσόγειο, στο νησί της Ρόδου, τη βάση των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη. Το καλοκαίρι του 1522, επωφελούμενος από το μεγάλο Στόλο που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του, ο Σουλεϊμάν έστειλε μια αρμάδα περίπου 400 πλοίων προς τη Ρόδο, ενώ οδήγησε προσωπικά ένα στρατό 100.000 ανδρών μέσω της Μικράς Ασίας σε ένα σημείο απέναντι από το νησί. Εδώ ο Σουλεϊμάν έχτισε μία μεγάλη οχύρωση ( Κάστρο Μαρμαρίδας ) που λειτούργησε ως βάση του Οθωμανικού Στόλου. Μετά την πεντάμηνη Πολιορκία της Ρόδου ( 1522 ) με βαναυσότητα, η Ρόδος συνθηκολόγησε και ο Σουλεϊμάν επέτρεψε στους Ιππότες της Ρόδου να αποχωρήσουν ( Οι Ιππότες της Ρόδου δημιούργησαν τελικά νέα βάση στη Μάλτα).

Καθώς οι σχέσεις μεταξύ Ουγγαρίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας χειροτέρευαν, ο Σουλεϊμάν επανέλαβε την εκστρατεία του στην Ανατολική Ευρώπη και στις 29 Αυγούστου 1526 νίκησε το Λουδοβίκο Β΄ της Ουγγαρίας ( 1506 – 1526 ) στη Μάχη του Μοχάτς. Μετά από αυτό η Ουγγρική αντίσταση κατέρρευσε και η Οθωμανική Αυτοκρατορία έγινε η κυρίαρχη δύναμη στην Ανατολική Ευρώπη. Αντικρίζοντας το άψυχο σώμα του Βασιλιά Λουδοβίκου, ο Σουλεϊμάν λέγεται ότι θρήνησε : ΄΄ Συγκρούστηκα πράγματι μαζί του, αλλά δεν επιθυμούσα να φύγει έτσι, έχοντας ελάχιστα γευτεί τη γλύκα της ζωής και της βασιλείας. Ενώ ο Σουλεϊμάν πολεμούσε στην Ουγγαρία Τουρκμενικές φυλές στην Κεντρική Μικρά Ασία επαναστάτησαν υπό την ηγεσία του Καλεντέρ Τσελεμπί.
Μερικοί Ούγγροι ευγενείς πρότειναν στο Φερδινάνδο, που ήταν κυβερνήτης της γειτονικής Αυστρίας και συνδεδεμένος με γάμο με την οικογένεια του Λουδοβίκου Β΄, να γίνει Βασιλιάς της Ουγγαρίας, υπενθυμίζοντας προηγούμενες συμφωνίες ότι τον Ουγγρικό θρόνο θα έπαιρναν οι Αψβούργοι αν ο Λουδοβίκος πέθαινε χωρίς κληρονόμους. Εντούτοις άλλοι ευγενείς στράφηκαν στον ευγενή Ιωάννη Ζαπόλια, που υποστηριζόταν από το Σουλεϊμάν. Υπό τον Κάρολο Ε΄ και τον αδελφό του Φερδινάνδο Α΄ οι Αψβούργοι ανακατέλαβαν τη Βούδα και την Ουγγαρία. Μετά από αυτό το 1529 ο Σουλεϊμάν, για μια ακόμη φορά, προέλασε μέσω της κοιλάδας του Δούναβη και επανέκτησε τον έλεγχο της Βούδας και το επόμενο φθινόπωρο πολιόρκησε τη Βιέννη. Αυτό έμελλε να είναι η πιο φιλόδοξη επιχείρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το απόγειο της πορείας της προς τη Δύση. Με μια ενισχυμένη φρουρά 16.000 ανδρών οι Αυστριακοί κατάφεραν στον Σουλεϊμάν την πρώτη του ήττα, βάζοντας τους σπόρους ενός σκληρού ανταγωνισμού Οθωμανών – Αψβούργων, που διήρκεσε μέχρι τον 20ό αιώνα. Μια δεύτερη προσπάθεια κατάκτησης της Βιέννης απέτυχε το 1532, με το Σουλεϊμάν να υποχωρεί πριν καν φθάσει στην πόλη. Και στις δυο περιπτώσεις ο Οθωμανικός στρατός επλήγη από κακό καιρό (που τον ανάγκασε να αφήσει πίσω του ουσιώδη πολιορκητικό εξοπλισμό) και χώλαινε ως προς τις γραμμές ανεφοδιασμού.


Τη δεκαετία του 1540 μια αναβίωση της διαμάχης στην Ουγγαρία έδωσε στο Σουλεϊμάν την ευκαιρία να εκδικηθεί την ήττα που υπέστη στη Βιέννη. Το 1541 οι Αψβούργοι για μια ακόμη φορά ενεπλάκησαν σε σύγκρουση με τους Οθωμανούς, προσπαθώντας να πολιορκήσουν τη Βούδα. Μετά την απόκρουση των προσπαθειών τους και την κατάληψη πολλών κάστρων των Αψβούργων από τους Οθωμανούς σε δύο διαδοχικές εκστρατείες το 1541 και 1544, το αποτέλεσμα ήταν ο Φερδινάνδος και ο αδελφός του Κάρολος Ε΄ να αναγκασθούν να υπογράψουν με το Σουλεϊμάν μια ταπεινωτική πενταετή συνθήκη. Ο Φερδινάνδος απέσυρε τις αξιώσεις του για το Βασίλειο της Ουγγαρίας και υποχρεώθηκε να πληρώνει ετήσιο φόρο στο Σουλτάνο για τα Ουγγρικά εδάφη που εξακολουθούσε να ελέγχει. Συμβολικότερη σημασία είχε ότι η συνθήκη αναφερόταν στον Κάρολο Ε΄ όχι ως Αυτοκράτορα, αλλά ως Βασιλιά της Ισπανίας, αφήνοντας το Σουλεϊμάν να θεωρεί τον εαυτό του ως τον αληθινό Καίσαρα. Με τους βασικούς Ευρωπαίους ανταγωνιστές του υποταγμένους ο Σουλεϊμάν είχε εξασφαλίσει για την Οθωμανική εξουσία σημαντικό ρόλο στο πολιτικό τοπίο της Ευρώπης για αρκετά επόμενα χρόνια.

Οικογένεια
Σύζυγοι:
Φιουλανέ Χατούν: η πρώτη γυναίκα του Σουλτάνου, με άγνωστο το πραγματικό της όνομα. ΄΄Φουλανί΄΄ είναι πιθανόν η περιγραφή για τις ερωμένες, καθώς το όνομα χρησιμοποιείται ως κομπλιμέντο για γυναίκες. ΄Ήταν μητέρα του Ηγεμόνα Αχμετ[γεννηθηκε και πεθανε το 1510], της Φατμα Σουλτάνας (πέθανε σε βρεφική ηλικία), του Ηγεμόνα Μαχμούτ| (γεννήθηκε το 1512) της Ραζιγιέ Σουλτάνας (γεννήθηκε το 1514). Μετά τον θάνατο του Μαχμούτ, το 1521 η Φιουλανέ έφυγε από το χαρέμι. Ήταν Ελληνίδα και λίγα χρόνια πιο μεγάλη απ' τον ΣουλτάνοΓκιουλφέμ Χατούν: Σύμφωνα με τη Χιουρέμ, η Γκιουλφέμ είναι η επόμενη ΄΄χασεκί΄΄ ή παλλακίδα. Η Γκιουλφέμ πέθανε το 1561 ή 1562. Απέκτησε ένα γιο, τον Μουράτ, που γεννήθηκε και πέθανε το 1521. Στραγγαλίστηκε από τον Σουλεϊμάν Α' για προδοσία.Μαχιντεβράν Σουλτάν (μερικές πηγές καταγράφουν το όνομα ως Γκιουλμπαχάρ). Γεννήθηκε περίπου το 1500 και ήταν μητέρα του Ηγεμόνα Μουσταφά (γεννήθηκε το 1515). Ο Μουσταφά πέθανε το 1553 και εκείνη το 1581 στην Προύσσα.Χιουρρέμ Σουλτάν. Μπήκε στο χαρέμι λίγο μετά την άνοδο του Σουλεϊμάν στο θρόνο το 1520. Ήταν μητέρα του Ηγεμόνα Μεχμέτ (γ. 1521-1543), της Μιχριμάχ Σουλτάνας (γ. 1522-1578), του Ηγεμόνα Αμπντουλάχ (γ. 1523 - 1526) , του Σελίμ Β' (γ. 1524-1574), του Ηγεμόνα Μπεγιαζίτ (γ. 1525-1561) και του Ηγεμόνα Τζιχανγκίρ (γ. 1531-1553). Πέθανε το 1558.
Σχέση με τη Χιουρρέμ Σουλτάν
Ο Σουλεϊμάν ξετρελάθηκε με τη Χουρέμ Σουλτάν, κοπέλα του χαρεμιού από τη Ρουθηνία, τότε τμήμα της Πολωνίας. Στη Δύση ξένοι διπλωμάτες, από πληροφορίες κουτσομπολιών του παλατιού, την ονόμαζαν ΄΄Ρουσελάζιε΄΄ ή ΄΄Ροξελάνα΄΄, αναφερόμενοι στη Ρουθηνική (Ουκρανική) καταγωγή της. Κόρη Ορθόδοξου ιερέα, συνελήφθη από Τατάρους από την Κριμαία, πουλήθηκε σαν σκλάβα στην Κωνσταντινούπολη και κατάφερε, μέσα από τις τάξεις του χαρεμιού, να γίνει η αγαπημένη του Σουλτάνου. Σπάζοντας μια Οθωμανική παράδοση δύο αιώνων, μια πρώην παλλακίδα έγινε έτσι η νόμιμη σύζυγος του Σουλτάνου, προς μεγάλη έκπληξη των παρατηρητών στο παλάτι και στην πόλη. Επέτρεψε επίσης στη Χιουρέμ Σουλτάνα να μείνει μαζί του στην αυλή για το υπόλοιπο της ζωής της, σπάζοντας άλλη μία παράδοση - ότι όταν οι κληρονόμοι του αυτοκράτορα ενηλικιώνονταν, στέλνονταν, μαζί με την παλλακίδα του αυτοκράτορα που τους είχε γεννήσει, να κυβερνήσουν μακρινές επαρχίες της Αυτοκρατορίας χωρίς ποτέ να επιστρέψουν, εκτός αν ο γιος τους ανέβαινε στο θρόνο.
Με το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο, Μουχιμπί, ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν συνέθεσε αυτό το ποίημα για τη Χιουρέμ Σουλτάνα :
΄΄Θρόνε της μοναχικής γωνιάς μου, πλούτη μου, έρωτά μου, φεγγαρόφωτό μου. Ειλικρινέστατε φίλε μου, μυστικοσύμβουλέ μου, ίδια η ύπαρξή μου, Σουλτάνα μου, μία και μοναδική μου αγάπη. Η ομορφότερη από τις όμορφες... Άνοιξή μου, χαρωπέ έρωτά μου, ημέρα μου, γλυκιά μου, γελαστό φύλλο... Λουλούδια μου, γλύκα μου, τριαντάφυλλό μου, η μόνη στον κόσμου που δεν με στενοχωρεί... Kωνσταντινούπολή μου, Καραμάν μου, γη της Ανατολίας μου. Μπανταξάν μου, Βαγδάτη μου και Κορασάν. Γυναίκα μου με τα όμορφα μαλλιά, αγάπη μου με τα γυρτά φρύδια, αγάπη μου με τα σκανταλιάρικα μάτια... Πάντα θα τραγουδώ τα χαρίσματά σου. Εγώ, ο εραστής με τη βασανισμένη καρδιά, ο Μουχιμπί με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, είμαι ευτυχισμένος.΄΄

Διαδοχή
Οι δύο Χασεκί Σουλτάν του Σουλεϊμάν του είχαν χαρίσει έξι γιούς, από τους οποίους τέσσερις ζούσαν ακόμα τη δεκαετία του 1550. Από αυτούς, μόνο ο Μουσταφά, ο μεγαλύτερος, δεν ήταν γιος της Χιουρέμ Σουλτάνας, αλλά της Μαχιντεβράν και έτσι προηγείτο των παιδιών της Χιουρρέμ στη σειρά της διαδοχής. Η Χιουρρέμ γνώριζε ότι αν ο Μουσταφά γινόταν Σουλτάνος τα δικά της παιδιά θα στραγγαλίζονταν. Εξάλλου ο Μουσταφά αναγνωριζόταν ως ο πιο ταλαντούχος από όλους τους αδελφούς. Ο Αυστριακός πρέσβης Μπούσμπεκ σημείωνε <<Ο Σουλεϊμάν έχει ανάμεσα στα παιδιά του ένα γιο ονόματι Μουσταφά τέλεια εκπαιδευμένο και συνετό και σε ηλικία να κυβερνήσει, καθώς είναι μεταξύ 24 και 25 χρονών. Μακάρι ο Θεός να μην επιτρέψει ποτέ σε ένα τόσο δυνατό Βάρβαρο να μας πλησιάσει>>. μιλώντας στη συνέχεια για τα ΄΄εξαιρετικά φυσικά χαρίσματα΄΄ του Μουσταφά. Η Χιουρρέμ θεωρείται τουλάχιστον εν μέρει υπεύθυνη για τις δολοπλοκίες του ορισμού διαδόχου. Αν και ήταν η επίσημη σύζυγος του Σουλεϊμάν δεν ασκούσε επίσημα δημόσιο ρόλο. Αυτό όμως δεν την εμπόδιζε να ασκεί ισχυρή πολιτική επιρροή. Καθώς η Αυτοκρατορία στερείτο, μέχρι τη βασιλεία του Αχμέτ Α΄ oποιασδήποτε επίσημου τρόπου ορισμού διαδόχου, οι διαδοχές συνεπάγονταν συνήθως τη θανάτωση των ανταγωνιστών πριγκίπων με σκοπό να αποφευχθούν κοινωνική αναταραχή και επαναστάσεις. Στην προσπάθειά της να εμποδίσει την εκτέλεση των γιων της η Χιουρρέμ χρησιμοποιούσε την επιρροή της για να εξαλείψει όσους υποστήριζαν την άνοδο στο θρόνο του Μουσταφά.
Έτσι στις διαμάχες για την εξουσία, όπου προφανώς εξωθούσε η Χιουρρέμ, ο Σουλεϊμάν δολοφόνησε τον Ιμπραήμ και τον αντικατέστησε με το γαμπρό της, που συμπαθούσε, Ρουστέμ Πασά. Το 1552, όταν είχε ξεκινήσει η εκστρατεία κατά της Περσίας με το Ρουστέμ διορισμένο αρχιστράτηγο των επιχειρήσεων, άρχισαν οι δολοπλοκίες κατά του Μουσταφά. Ο Ρουστέμ έστειλε έναν από τους πιο έμπιστους άνδρες του Σουλεϊμάν να αναφέρει ότι, αφού ο Σουλεϊμάν δεν ήταν επικεφαλής του στρατού, οι στρατιώτες πίστευαν ότι είχε έρθει η ώρα να μπει στο θρόνο ένας νεότερος πρίγκιπας. Την ίδια στιγμή διέσπειρε φήμες ότι ο Μουσταφά φαινόταν να αποδέχεται την ιδέα. Εξοργισμένος από όσα πίστευε ως σχέδια του Μουσταφά να διεκδικήσει το θρόνο, το επόμενο καλοκαίρι, μετά την επιστροφή από την εκστρατεία του στην Περσία, ο Σουλεϊμάν τον κάλεσε στη σκηνή του στην κοιλάδα του Ερεγλί, δηλώνοντας ότι θα ΄΄ είχε την ευκαιρία να απαλλάξει τον εαυτό του από τις εναντίον του κατηγορίες και δεν είχε τίποτα να φοβηθεί, αν ερχόταν΄΄.
Ο Μουσταφά αντιμετώπισε ένα δίλημμα : ή θα εμφανιζόταν μπροστά στον πατέρα του με τον κίνδυνο να δολοφονηθεί, ή, αν αρνιόταν να παρουσιαστεί, θα κατηγορείτο για προδοσία. Ο Μουσταφά επέλεξε να να μπει στη σκηνή του πατέρα του, πεπεισμένος ότι η υποστήριξη του στρατού θα τον προστάτευε. Ο Μπουσμπέκ, που υποστηρίζει ότι έλαβε αναφορά από ένα αυτόπτη μάρτυρα, περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του Μουσταφά. Καθώς ο Μoυσταφά έμπαινε στη σκηνή του πατέρα του, οι επτά Ευνούχοι του Σουλεϊμάν επιτέθηκαν στο Μoυσταφά, με το νεαρό πρίγκιπα να προβάλλει γενναία αντίσταση. Ο Σουλεϊμάν που διαχωριζόταν από την πάλη μόνο από τα στόρια της σκηνής του κοίταζε από το δωμάτιο της σκηνής του και ΄΄έριχνε άγριες και απειλητικές ματιές στους άντρες του και με απειλητικές χειρονομίες αποδοκίμαζε αυστηρά το δισταγμό τους. Μετά από αυτό οι άντρες αναθαρρώντας διπλασίασαν τις προσπάθειές τους, έριξαν το Μουσταφά στο έδαφος και ρίχνοντας τη χορδή του τόξου γύρω από το λαιμό του, τον στραγγάλισαν΄΄.
Ο Τσιχαγκίρ λέγεται ότι αρρώστησε και πέθανε από λύπη λίγους μήνες μετά τα νέα της δολοφονίας του ετεροθαλούς αδελφού του. Οι δύο επιζήσαντες αδελφοί, Σελίμ και Βαγιαζίτ, έγιναν διοικητές διαφορετικών τμημάτων της αυτοκρατορίας. Μέσα σε λίγα όμως χρόνια ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ τους, με τον καθένα να υποστηρίζεται από τις πιστές σε αυτόν δυνάμεις. Με τη βοήθεια του στρατού του πατέρα του, ο Σελίμ νίκησε το Βαγιαζίτ στο Ικόνιο το 1559, αναγκάζοντάς τον να ζητήσει καταφύγιο στους Σαφαβίδες μαζί με τους τέσσερις γιούς του. Μετά από διαπραγματεύσεις ο Σουλτάνος απαίτησε από το Σάχη των Σαφαβιδών ή να εκδώσει το Βαγιαζίτ ή να τον εκτελέσει. Με αντάλλαγμα μεγάλες ποσότητες χρυσού ο Σάχης επέτρεψε σε ένα Τούρκο εκτελεστή να στραγγαλίσει το Βαγιαζίτ και τους τέσσερις γιους του το 1561, ανοίγοντας το δρόμο για την άνοδο στο θρόνο του Σελίμ, πέντε χρόνια αργότερα. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1566 ο Σουλεϊμάν , που είχε ξεκινήσει από την Κωνσταντινούπολη για να κατευθύνει μια εκστρατεία στην Ουγγαρία, πέθανε λίγο πριν τη νίκη των Οθωμανών στη Μάχη του Ζίγκετβαρ.

Θάνατος και ταφή
Ο Σουλεϊμάν πέθανε το 1566 από αποπληξία, κατά την έναρξη νέας εκστρατείας κατά της Ουγγαρίας. Τάφηκε σε οκταγωνικό μαυσωλείο, στο Σουλεϊμανιέ Τζαμί (στο νοτιοανατολικό περίβολο) δίπλα στη σύζυγό του, Χουρέμ.

Διαβάστε περισσότερα στη wikipedia.org