Η Σταχτοπούτα δεν μένει πια εδώ - Ένα άρθρο της Κατερίνας Μαλλιωτάκη

Στο κατώφλι της παιδικής μας ηλικίας εκεί που τα όνειρα μπερδεύονται γλυκά,  από πρίγκιπες – σωτήρες , κολοκύθες – μαγικές , από μηχανής νεράιδες, και κακούς λύκους που εξουδετερώνουν Κοκκινοσκουφίτσες, έρχεται  η ωμή πραγματικότητα να αντικρούσει  σχεδόν εφιαλτικά  τα ρομαντικά σχέδια της σύγχρονης γυναίκας.



 Τα ροζ συννεφάκια , έρχονται σε αντίθεση με την πραγματικότητα , που την θέλει  να διχάζεται , μεταξύ των ρόλων που της έχουν κληροδοτήσει , και των ρόλων που αυτή επιλέγει να ζήσει.

Ο ρόλος της γυναίκας μέσα από τους αιώνες , μεταλλάσσεται . Άλλοτε δοξάζεται , σαν πηγή ζωής , δώρο ανεκτίμητο  , μάνα γη ,  κι άλλοτε στριμώχνεται σε αποφθέγματα όπως  «πυρ γυνή και θάλασσα»

Η σύγχρονη γυναίκα καλείται να ανταποκριθεί σε πολλαπλούς ρόλους , σε αυτό της συζύγου , της μητέρας , της εργαζόμενης γυναίκας , της  , καλής νοικοκυράς . Στην προσπάθεια της να ανταποκριθεί σε όλα αυτά , πολλές φορές χάνει τον στόχο της, αφού καλείται να αποκωδικοποιήσει διπλά μηνύματα .

Ψάχνοντας για την ταυτότητα της , πέρασε από διάφορες φάσεις προσανατολισμού . Από γλυκιά Μπάρμπι , νιώθει την ανάγκη να αποκτήσει περισσότερο έλεγχο στην ζωή της , και να παίρνει αποφάσεις , στα θέματα που την αφορούν . Αυτό φέρνει βέβαια αλλαγές και στον τρόπο που σχετίζεται με τον άντρα και προπάντων τον σύντροφο . Η καινούρια αυτή  πραγματικότητα οδηγεί σε σύγχυση  ρόλων , και  προβλήματα συνεννόησης , αφού η καινούργια πραγματικότητα βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα που κυριαρχούσε στο παρελθόν . Οι ισορροπίες γίνονται λεπτές και τα προβλήματα βαπτίζονται με ασυνεννοησία , καθώς οι ρόλοι είναι πια δυσνόητοι .

Καθώς λοιπόν αφήνουμε πίσω τους ατρόμητους πρίγκιπες , τους σούπερ ήρωες , κι ότι κινείται   στην σφαίρα των παραμυθιών , συναντάμε την διαφορετικότητα μας, με συναίσθημα , σθένος , τόλμη και αισιοδοξία , , προσαρμόζουμε τα όνειρα μας , και ψηλαφούμε τα μυστικά μας πάθη , με οδηγό την καρδιά και τις εσωτερικές μας ανάγκες . 

Εξάλλου όπως έγραψε κι ο Κωστής Παλαμάς «Όσοι φοβούνται πως άμα χειραφετηθούν οι γυναίκες κι έμπουνε κι αυτές με τα όλα τους στον αγώνα της ζωής, θα χάσει η γυναίκα τη χάρη της και την ποίησή της, μου θυμίζουν τα επιχειρήματα του Ruskin και άλλων πως τάχα με τους σιδηροδρόμους και με τον πολιτισμό θα χάσει την ομορφιά η φύση.  Όπως κι αν αποκατασταθούν οι γυναίκες, σε όλα ισότιμες με τον άντρα, η γυναίκα- το αιώνιο “θηλυκό” του ποιητή- δε χάνεται. Πάντα θα ζει, θα ζώνεται και θα ξεζώνεται.»