ΠΡΟΤAΣΕΙΣ

Θα φάμε, θα πιούμε και θα διασκεδάσουμε στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας, αλλά η πρώτη μέρα του χρόνου είθισται να ξεκινά πάντα με ένα καλό… πρωινό.

\Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα όμορφο λιλιπούτειο μαγαζάκι με βασικό στόχο να κάνει τους Αθηναίους να αγαπήσουν και να ξαναγνωρίσουν το αυθεντικό ελληνικό μαγειρευτό φαγητό.

Σε ένα πλήρως ανανεωμένο χώρο , με  σχεδιαστικές πινελιές  βιομηχανικού design, το ευρύχωρο κτίριο του Vice Versa by The Leading Bartenders Society εγκαινίασε τη λειτουργία του ως  Cocktail Bar. 

Φανταζόμαστε ότι από γαλοπούλες, κουραμπιέδες και μελομακάρονα θα είστε καλυμμένοι, οπότε σας έχουμε δώδεκα «άλλα» ωραία και πιο ασυνήθιστα πράγματα να κάνετε μέχρι­ να βγει το 2013.

Αν κάποιος θυμάται τις προ πενταετίας τιμές των περισσότερων εορταστικών μενού, είναι πολύ πιθανόν να του... πεταχτούν τα μάτια έξω με τις τιμές που "έπαιζαν" και μετά βίας έπεφταν κάτω από τα 100ευρώ. Ευτυχώς τα πράγματα άλλαξαν, προς το καλύτερο (και το φθηνότερο) και έτσι αυτές τις γιορτές έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε χορταστικά και ποιοτικά μενού χωρίς να ξεφύγουμε από το μηνιαίο budget. 

Η σκοτεινή, υγρή και απόλυτα μεθυσμένη πουτίγκα, το γλυκό-σύμβολο των Χριστουγέννων για τους Αγγλοσάξονες βασίζεται σε μια μεσαιωνική συνταγή που επέζησε, σχεδόν με την αρχική της μορφή, χάρη στη βαθιά της γεύση που δηλώνει τη γιορτή ακόμα και σε όσους δεν μετέχουν αυτής της δυτικής μαγειρικής παιδείας.

Πριν από 17 χρόνια το εστιατόριο Γεύσεις με Ονομασία Προελεύσεως συνέδεσε για πρώτη φορά στα ελληνικά γαστρονομικά δεδομένα τις τοπικές πρώτες ύλες ανώτερης ποιότητας με τη σύγχρονη δημιουργική κουζίνα.

Μικρά και «θαυματουργά», δίνουν την αίσθηση κυκλαδίτικου νησιού και σφύζουν από ζωντάνια. Τα μπαράκια της Νέας Ερυθραίας «γράφουν» τη δική τους ιστορία, επαναπροσδιορίζοντας τους κανόνες της νυχτερινής διασκέδασης. «Εκτοπίζουν» από το χάρτη διαχρονικά στέκια και ως σημαντικός πόλος έλξης «κονταροχτυπιούνται» με το Γκάζι για την πρωτοκαθεδρία.

Με κατευθείαν διαβατήριο από τη Μέση Ανατολή, το κεμπάπ δεν είναι ένα απλό μπιφτέκι αλλά η γεύση της μνήμης, μια παλιά ιστορία με μπαχαρικά και εικόνες από παζάρια της Ανατολής και -όχι!- αρνούμαι να το φάω light όπως μου το σύστησαν σε μια μοντέρνα σουβλακερί. Γιατί η Λωξάντρα χωρίς τα κιλά της δεν είναι παρά ένα σκιάχτρο χωρίς το παραμύθι.

Οι τσικουδιές και τα ρακόμελα ρέουν άφθονα, οι πρώτες νότες της λύρας που ακούγονται –από τα ηχεία ή ζωντανά– ανεβάζουν το κέφι στη στιγμή και τα πρώτα μεζεδάκια μας κάνουν να ορκιζόμαστε ότι δεν υπάρχει καλύτερη κουζίνα στον κόσμο από την κρητική. Κάπως έτσι, τα τελευταία χρόνια οι Αθηναίοι έμαθαν να τρώνε τους χοχλιούς μπουμπουριστούς, να ξεχωρίζουν το αντικριστό από το οφτό αρνάκι και να τρώνε τον ντάκο με ξινομυζήθρα και όχι φέτα. Ιδού οι –κατά τη γνώμη μας– καλύτεροι εκπρόσωποι μιας κουζίνας που, μακράν του να αποτελεί μια ακόμη μόδα, ήρθε για να μείνει.

Η πιο μάταιη, ίσως, γαστρονομική ερώτηση, είναι το «ξέρεις να μου πεις πού να πάω για καλή πίτσα;». Καθότι ο καθένας, την καλή πίτσα την εννοεί εντελώς διαφορετικά, άλλος λεπτή και τραγανή, άλλος παχουλή και ψωμένια, άλλος φινετσάτη των δυό-τριών υλικών, άλλος με γέμιση της Παναγιάς τα μάτια, άσε που μερικοί θεωρούν ακόμη πίτσα το κατασκεύασμα των 70s ντελιβεράδικων, με τα τριανταεπτά κίτρινα τυριά και όλο το ψυγείο των αλλαντικών στην επιφάνεια - με άλλα λόγια, την πίτσα όπως λανθασμένα τη μάθαμε ιταλική τότε που η πίτσα πρωτοήρθε στη χώρα μας, κάπου μαζί με την Coca Cola, στη δεκαετία του ’70. Από πέρσι, η πίτσα ξαναέγινε trend, φτηνή-γαρ-και για όλα τα γούστα, καλόβολη και ευπρόσδεκτη όλες τις ώρες, υδατάνθρακας της παρηγοριάς, όπως ακριβώς τον χρειάζονται οι δύσκολες ώρες.  

Ο Giorgio Armani και η Armani Dolci έφτιαξε για τα Χριστούγεννα θαυμάσια σοκολατάκια, πανετόνε, κέικ αλλά και μαρμελάδα, και φυσικά το αποτέλεσμα ήταν tres elegant!

Τώρα που ο υδράργυρος μας τραγουδά «πιο χαμηλά, πιο χαμηλά», ας αφήσουμε στην άκρη τα παγωμένα cocktails και ας επικεντρωθούμε στο glühwein, ελληνιστί στο ζεστό αρωματικό κρασί (πιστή μετάφραση το λαμπερό κρασί). Μας ήρθε από τα ξένα, συγκεκριμένα έγινε γνωστό από τις υπαίθριες χριστουγεννιάτικες αγορές της Γερμανίας όπου σερβίρεται μέσα από καζάνια που βράζουν σε πανέμορφες ζωγραφισμένες κούπες. Εδώ πάλι μας παρουσιάζεται στην αυθεντική εκδοχή του ή σε ελληνικές παραλλαγές, σε κολονάτα ποτήρια του κρασιού. Πού ακριβώς; Στα παρακάτω «χουχουλιάρικα» στέκια του κέντρου. 

Το Αλάτσι αποτελεί τα τελευταία χρόνια σταθερό σημείο συνάντησης και για τα μεσημέρια σας. Φέτος έχετε επιπλέον λόγους να έρχεσθε συχνότερα: νέος σεφ, νέα φιλοσοφία, οι καλύτερες πρώτες ύλες και αγαπημένα πιάτα που έχουν λείψει από το τραπέζι μας.

Συνεχίζουν τη παλιά παράδοση που θέλει τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, τα τσουρέκια και τις βασιλόπιτες να πωλούνται στους φούρνους και όχι σε ζαχαροπλαστεία.