ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ο τρόπος που πολιτεύεται ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου (ΠΦΣ), Κώστας Λουράντος, ενσωματώνει όλη την παθογένεια του πελατειακού κράτους. Δεν είναι παράλογο που οι διάφορες συντεχνίες αδιαφορούν για το κοινό καλό παριστάνοντας παράλληλα  τους προστάτες της κοινωνίας. 

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο "The Atlantic", ο μεγιστάνας της πληροφορικής, Μπιλ Γκέιτς όχι μόνο υποστήριξε πως μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να σώσει το περιβάλλον αλλά ανακοίνωσε πως θα διαθέσει δύο δισεκατομμύρια δολάρια για πράσινες επενδύσεις. 

Σιγά μην έκαναν αλλιώς. Για τη δεξιά και πιο δεξιά αντιπολίτευση ο λόγος (ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. - Ποτάμι) που ξεσπάθωσε υπέρ της ανεξαρτησίας των ανεξάρτητων αρχών. 

«Αυτήν την εβδομάδα, ο αντιπρόεδρος Βάλντις Ντρομπόβσκις, επισκέπτεται την Αθήνα προκειμένου «να συζητήσει την καλύτερη δυνατή εκπλήρωση των δεσμεύσεων της Ελλάδας και την εφαρμογή των επενδύσεων με ευρωπαϊκούς πόρους» (εκπρ. ΕΕ Παναγιώτης Καρβούνης).

Το «θέατρο» των διαπραγματεύσεων με την τρόικα - κουαρτέτο το ζούμε για μια ακόμη φορά. 

Τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο οι υπουργοί Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ  εξηγούσαν ξανά και ξανά και στον γράφοντα γιατί δεν θέλουν ανεξάρτητες αρχές, ειδικά στον τομέα των εσόδων και του φορολογικού ελέγχου.

Βιώνουμε ένα πραγματικό τέλος εποχής. 

Ενα βροχερό πρωινό Κυριακής, όσο η γειτονιά του ακόμη κοιμάται, ο Μάνος Καπετανάκης ξεκινάει μέσα σε ένα μεταχειρισμένο Ford Fiesta δώδεκα ετών για τη δουλειά του. 

Η ηλιθιότητα από την προβοκάτσια, είναι ένα τσιγάρο δρόμος: την αλήθεια, επιβεβαιωμένη από την ιστορία της αριστεράς, ήρθε να θυμίσει ανάρτηση άγνωστης, αλλά υποτίθεται αριστερής ιστοσελίδας, που τι νομίζετε πώς «αποκαλύπτει»: ότι «με ευθύνη 4 ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και 2 του ΚΚΕ δεν καταψηφίστηκε η TTIP», μας πληροφορεί ο τίτλος της σχετικής ανάρτησης. 

Το αν η Ελλάδα θα διαπλεύσει το «τρίγωνο των Βερμούδων» (αξιολόγηση, διευθέτηση χρέους, ανακεφαλαιοποίηση) δεν θα εξαρτηθεί μόνο από το τι θα συμβεί στη Βουλή και την τήρηση των έως τώρα ελληνικών δεσμεύσεων.

Προ ετών η γενιά του Πολυτεχνείου είχε την τιμητική της.

Τα φώτα ακόμα στο λιμάνι είναι αναμμένα, ξημερώνει σε μισή ώρα. 

Κάτι συμβαίνει στη Νέα Δημοκρατία με αυτό το όνομα. Ακόμα και ο Μητσοτάκης (μια μη καραμανλική παρένθεση) Κώστας λεγότανε.

Εν αρχή ην το Μνημόνιο. Τα προαπαιτούμενα και η απειλητική πρώτη αξιολόγηση, από την οποία θα εξαρτηθούν η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και η διαπραγμάτευση για το χρέος.

Κάποτε δεν ήσαν λίγοι οι οικονομολόγοι που έλεγαν και έγραφαν ότι η οικονομία (και οι λειτουργίες της) διέπεται από την σπανιότητα των πόρων, την προσφορά και την ζήτηση, καθώς και το κόστος που συνεπάγεται η απόκτηση ενός αγαθού. 

Προσωπικά χαίρομαι που βλέπω ότι ο μεν πρωθυπουργός τρέχει στην Αμερική να προσελκύσει επενδυτές, ο δε πρόεδρος των βιομηχάνων για τον ίδιο λόγο τρέχει στη Γαλλία, ευελπιστώντας ότι θα βρει επενδυτές να επενδύσουν λίγα δις από τα 105 δις επενδύσεις, που ο ίδιος διατείνεται ότι χρειάζεται η χώρα στα επόμενα επτά χρόνια, ώστε να συνεχίσουμε να ζούμε στα σημερινά μας επίπεδα. 

Στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας αναζητούν τον ηγέτη που θα καταφέρει να αποσπάσει την, θολών κινήτρων και ως εκ τούτου αβέβαιη  σε βάθος χρόνου, εύνοια της κοινής γνώμης προς το πρόσωπο του κ. Τσίπρα.