Top woman: Η 31χρονη σκηνοθέτης, Ασημίνα Προέδρου, ύψωσε το ανάστημα της στο φασισμό- - «Red Hulk» πήρε το μεγάλο βραβείο στο φεστιβάλ της Δράμας

Ή ταινία «Red Hulk» της Ασημίνας Προέδρου, απέσπασε το «Χρυσό Διόνυσο», το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής του 19ου Διεθνούς Φεστιβάλ Μικρού Μήκους της Δράμας, που έριξε την αυλαία του το βράδυ του Σαββάτου στο κατάμεστο από κόσμο  Δημοτικό Ωδείο της Δράμας.

Η ταινία της Ασημίνας Προέδρου, σύμφωνα με την επιτροπή, βραβεύτηκε για την ολοκληρωμένη ανάπτυξη ενός καίριου θέματος της ελληνικής πραγματικότητας και την άρτια κινηματογραφική του απόδοση.

 Όμως μια ατυχής, θλιβερή αλλά και βαθιά ειρωνική συγκυρία έφερε την προβολή του, το βράδυ της Τρίτης 17 Σεπτεμβρίου, να συμπέσει με την τραγική δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής στο Κερατσίνι, αναφέρει το flix.gr

. Και ενώ τα social media έπιαναν φωτιά με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τη βιαιότητα των νεοφασιστών που για πρώτη φορά στράφηκαν δημόσια κατά ενός Ελληνα, φτάνοντας μέχρι τη δολοφονία, στον κινηματογράφο Ολύμπια της Δράμας οι θεατές του Φεστιβάλ Δράμας έβλεπαν σε παράλληλη δράση την ιστορία του Γιώργου που τον φωνάζουν «Red Hulk» και που για να γεμίσει το κενό της καθημερινότητάς του στην Αθήνα του σήμερα γίνεται μέλος σε μια εθνικιστική οργάνωση.

 Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανατριχιαστικό, αλλά ταυτόχρονα και με κάποιο διεστραμμένο τρόπο ελπιδοφόρο, να βλέπεις την πραγματική ζωή να συναντά το σινεμά, καθώς το τελευταίο προσπαθεί και καταφέρνει μόλις μέσα σε 26 λεπτά να εξηγήσει τη φρίκη, χωρίς να πέφτει ποτέ στα κλισέ της κατακραυγής και στη μπαναλιτέ του διδακτισμού. Προσπαθώντας απλά να καταλάβει το γιατί...

Σκηνή από  την ταινία

 Ηταν μόλις πέρσι, όταν πάλι εδώ στη δράμα είχαμε δει το «Sphinx» του Κωνσταντίνου Καραμαγκιώλη, την πρώτη ουσιαστικά ταινία που ασχολήθηκε με σοβαρότητα και σκηνοθετική ακρίβεια με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, τότε ακόμη σε μια περίοδο που όλοι αντιμετώπιζαν το «κόμμα» μάλλον ανιχνευτικά.

 Φέτος, το «Red Hulk» πηγαίνει ακόμη ένα βήμα παραπέρα, μιλώντας πλέον ανοιχτά για την μεγαλύτερη ανοιχτή πληγή μιας χώρας που μοιάζει να διασκεδάζει με το πώς το «ένδοξο» φασιστικό της παρελθόν έρχεται να συναντήσει μια σειρά κοινών εγκληματιών που ζουν ανάμεσά μας με τη σφραγίδα του ελληνικού κράτους στα επίσημα χαρτιά της οργάνωσής τους, δολοφονώντας μετανάστες, μειονότητες, Ελληνες με την ίδια ταχύτητα που ανεβαίνουν τα ποσοστά της δημοτικότητάς τους.

 Μιλώντας με την Ασημίνα Προέδρου οφείλεις να νιώσεις ένα δέος, όχι μόνο για το θάρρος της να μιλήσει για το φαινόμενο του νεοφασισμού στην Ελλάδα ακριβώς τη στιγμή που αυτό συμβαίνει και ανθίζει, αλλά και με τον τρόπο με τον οποίο νιώθει άβολα για τη σύνδεση της ταινίας της με τα γεγονότα στο Κερατσίνι ή για οποιονδήποτε θα θεωρήσει πως εκμεταλλεύτηκε τη φρικτή πραγματικότητα της Χρυσής Αυγής για να γίνει το πρόσωπο ενός Φεστιβάλ ή για να κερδίσει το βραβείο.

 Πιστέψτε μας, αν δείτε το «Red Hulk» θα καταλάβετε πως αυτή η ταινία γεννήθηκε από μια ανάγκη πιο δυνατή από το εφήμερο της δόξας της στη Δράμα και σχεδόν πιο επιτακτική από το να καταγράψει μια φλέγουσα πραγματικότητα, που όπως συγκλονιστικά διαδραματιζόταν στα 26 λεπτά της ταινίας της Ασημίνας Προέδρου ήταν σίγουρο πως αργά ή γρήγορα θα φαινόταν διάφανη στα μάτια όλων και εκεί έξω στους δρόμους.

Σκηνή από  την ταινία

Συνέντευξη στον κ. Μανώλη Κρανάκη στο flix.gr 

Γιατί έκανες αυτήν την ταινία και γιατί τώρα;

 Η ταινία ξεκίνησε με την αφορμή μίας άσκησης για τη σχολή, τον Ιανουάριο του 2012, όταν κληθήκαμε να κάνουμε μια ολιγόλεπτη ταινία για ένα φόνο. Τότε άρχισα να σκέφτομαι την ιστορία, η οποία όμως άρχισε να αναπτύσσεται και να παίρνει την τελική της μορφή αρκετά αργότερα, από τον Σεπτέμβριο του 2012, καταλήγοντας μέχρι το τέλος του έτους στο τελικό σενάριο, που αποτέλεσε και το σενάριο της πτυχιακής μου ταινίας. Η ιδέα της ήταν προφανής: γιατί ο ρατσισμός και η ξενοφοβία σε σχέση με τις οργανωμένες ομάδες ήταν ένα θέμα που με απασχολούσε.

Σκέφτηκες κάποια στιγμή να μην κάνεις την ταινία;

 Ποτέ. Σε κάθε περίπτωση, αφού ήταν ένα θέμα που με απασχολούσε, έπρεπε με κάποιο τρόπο να τοποθετηθώ.

Ο αδερφός σου, Φρίξος Προέδρου, ήταν η πρώτη σου επιλογή για το ρόλο του «Red Hulk»;

 Οταν η ταινία ήταν ακόμη μια άσκηση για τη σχολή είχα ξεκινήσει κάποιες πρόβες μαζί του και είδα ότι κάτι έχει, είχε πολύ εκφραστικές αντιδράσεις, ήταν ο σωματότυπος που ήθελα, έβγαζε τη βία με τον τρόπο που ήθελα. Οταν άρχισα να γράφω το σενάριο για την πτυχιακή μου ταινία, τον είχα στο μυαλό μου ότι μπορεί ο πρωταγωνιστής να είναι αυτός. Εκανα κάστινγκ με ηθοποιούς αλλά και ερασιτέχνες και δυσκολεύτηκα πολύ, αλλά πάντα γύριζα στον αδερφό μου. Ηταν ο «Red Hulk».

Φοβάσαι, έχοντας υπογράψει μια τέτοια ταινία;

 Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει συμβεί κάτι συγκεκριμένο σε μένα ώστε να με κάνει να φοβηθώ. Οντως μου περνάει από το μυαλό ότι υπάρχει ένα θέμα σε σχέση με αυτό. Ομως δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Από τη στιγμή που ήθελα να το πω, θα το έλεγα.

Πως ένιωσες με το γεγονός πως η ταινία προβλήθηκε στη Δράμα ακριβώς τη στιγμή της δολοφονίας στο Κερατσίνι;

 Το έμαθα το επόμενο πρωί από κάτι φίλους. Πέρα από το τραγικό της υπόθεσης και όλο αυτό που ένιωσα, δεν ήθελα η ταινία να συνδεθεί με αυτό το γεγονός. Ενιωσα άσχημα, γιατί κανείς δεν θέλει να χρησιμοποιήσει κάτι τέτοιο για να προβληθεί. Ο,τι συνέβη στο Κερατσίνι ήταν τραγικό, η συγκυρία με την ταινία ήταν άσχημη, αλλά όλο αυτό ήταν κάτι που συνέβαινε και πριν. Απλά τώρα συνέβη σε Ελληνα. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, ρατσιστικά/φασιστικά εγκλήματα συμβαίνουν συνέχεια κατά ανθρώπων και κυρίως μεταναστών.

 Νιώθει κανείς βλέποντας το «Red Hulk» πως σε ενδιαφέρει ένα πολιτικό σινεμά που όμως δεν έχει γίνει για να διδάξει ή για να καταγγείλει, αλλά πιο πολύ να προσπαθήσει να καταλάβει. Πιστεύεις ότι μια τέτοια ταινία μπορεί να βοηθήσει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση κατά φαινομένων νεοφασισμού;

 Δεν μου αρέσει μόνο το πολιτικό σινεμά. Και προφανώς η δική μου ταινία δεν μπορεί να έχει την απήχηση μια ταινίας μεγάλου μήκους. Θεωρώ, ωστόσο, πως ο κάθε καλλιτέχνης και ο κάθε κινηματογραφιστής έχει χρέος, κατά τη γνώμη μου, να τοποθετείται απέναντι στα πράγματα.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα.

Σπούδασε μουσική στο "Αττικό Ωδείο", μαθήτευσε δίπλα στο ζωγράφο Γιάννη Τσαγκάρη κι έκανε μαθήματα κλασικού και σύγχρονου χορού στη σχολή χορού της Ραλλού Μάνου.

Το 2001 απέκτησε πτυχίο πιάνου με καθηγητή το διεθνούς φήμης σολίστ Μαλλούχο Διονύση, το 2005 αποφοίτησε από την ΑΣΟΕΕ, όπου σπούδαζε, και το 2007 ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην ίδια σχολή, αποκτώντας τον τίτλο: " MSc in International Economics and Finance".

Από το 2001 έως το 2005 συμμετείχε στη θεατρική ομάδα της ΑΣΟΕΕ, καθώς και σε άλλες ερασιτεχνικές κινηματογραφικές και θεατρικές ομάδες, και από το 2009 έως το 2010 παρακολούθησε σεμινάρια κινηματογράφου και φωτογραφίας στο "Σχολείο του Σινεμά".

Από το 2010 εως το 2012 φοίτησε στo τμήμα σκηνοθεσίας του " Athens NYC", όπου παρακολούθησε μαθήματα σεναρίου και σκηνοθεσίας κινηματογράφου με καθηγητές τους Α. Κόκκινο, Π. Βούλγαρη, Δ. Παναγιωτάτο, Β. Χασσάνδρα κ.ά, ενώ στην ίδια σχολή ολοκλήρωσε και τον κύκλο του μοντάζ - post production με καθηγητές τους Γ. Μαυροψαρίδη, Η. Βενάκη, Β.Αντωνόπουλο, Σ.Κυριακού.

Τον Αύγουστο του 2012 συμμετείχε στον online διαβαλκανικό διαγωνισμό του " altcine" με την πρώτη της fiction ταινία: "Facets of Loneliness (2010)", απέσπασε το πρώτο βραβείο κοινού και κέρδισε πλήρη υποτροφία για το πτυχιακό πρόγραμμα "Media Arts and Film Directing" του Queen Margaret University της Σκωτίας, όπου σπουδάζει σήμερα (στο παράρτημα της Αθήνας: AMC) με καθηγητές τους Ε.Χατζή, Δ.Κουτσιαμπασάκο, Η.Βενάκη.

Παράλληλα με τις κινηματογραφικές της σπουδές, από το 2006 εως σήμερα, εργάζεται ως οικονομολόγος.

Φιλμογραφία:

So wird Geschichte geschrieben (2011) - μικρού μήκους: σενάριο, σκηνοθεσία, special effects, post production

Inbetween (2011) - videoclip (συγκρότημα "Νeed"): μοντάζ

Facets of Loneliness (2010) - μικρού μήκους: σενάριο, σκηνοθεσία, φωτογραφία, ηχοληψία, μοντάζ, sound design

Στις αυλές του κόσμου – Ντοκιμαντέρ: σκηνοθεσία (2009 – στο post production)

 πηγή: Flix.gr