Τι μας συμβαίνει όταν λέμε «ναι σε όλα»;

Μια εξ’αυτών, οφείλεται στη θέση που έχουμε στον περίγυρό μας. Αυτή η θέση ανάμεσα στους ανθρώπους, καθορίζεται από τις σχέσεις που έχουμε με αυτούς και ταυτόχρονα, με τις σχέσεις που έχουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Πώς μας οδηγεί η συμφωνία μας με όλους και όλα στην απώλεια του εαυτού μας;

Η κοινωνία έχει φτιαχτεί πάνω στη σύνθεση και όχι στη…συμφωνία.
Ένας από τους λόγους που το «να τα πάμε καλά με όλους» οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην προσωπική μας παρακμή, είναι η φύση της ίδιας της συνύπαρξης των ανθρώπων. Η κοινωνία μας είναι φτιαγμένη στο να έλκονται τα ετερώνυμα. Να υπάρχουν δηλαδή διαφωνίες από τις οποίες να προκύπτουν συνθέσεις. Όταν προκύπτει να συμφωνούμε, είναι κάτι πανέμορφο όμως δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Η σύνθεση απόψεων, θέσεων, επιδιώξεων, φιλοδοξιών κτλ, μας οδηγεί στην αλήθεια!

Γινόμαστε πρωταγωνιστές σε όνειρα…άλλων.
Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μετανιώνουμε στη ζωή μας αφορά την υπακοή μας σε άλλους. Λέμε «μακάρι να έκανα περισσότερα πράγματα που ήθελα εγώ από αυτά που έκανα για άλλους». Το να θυσιαζόμαστε και να δείχνουμε αλληλεγγύη και άμιλλα είναι διαφορετικά από το να γινόμαστε πειθήνιοι και παθητικοί. Οι άνθρωποι τείνουν να θεωρούν δεδομένες τις συμπεριφορές ανοχής και κάποια στιγμή, όταν εμείς δεν αντέχουμε άλλο να παριστάνουμε «αυτούς που λένε ναι άνευ όρων», θα δεχτούν την «επανάστασή» μας. Πριν πούμε «ναι» σε κάποιον, να δούμε πρώτα αν ταιριάζει με τα δικά μας όνειρα και φιλοδοξίες, σύμφωνα με το tsemperlidou.gr.

Ακολουθούμε το δρόμο μιας άβουλης ησυχίας.
Πολύ σημαντικός για τη ζωή μας είναι ο έλεγχος των επιλογών μας. Από τα πιο μικρά και καθημερινά πράγματα, όπως η επιλογή ενός φαγητού ή η επιλογή ενός μέρους για συνάντηση-ραντεβού. Δεν λέμε πως πρέπει να γίνεται «το δικό μας» και να περάσουμε στο άλλο άκρο, όμως είναι πολύ σημαντικό να έχουμε προτιμήσεις και επιλογές και τελικά, να τις εκφράζουμε. Η πρόσδεσή μας στις επιλογές άλλων, από τα επουσιώδη πράγματα μέχρι τα πιο σημαντικά, μας καθιστά άβουλους. Να ξέρουμε καλά πως οι άνθρωποι για τους οποίους κάνουμε τέτοιες υποχωρήσεις, μπορεί να βολεύονται από την αβουλία μας αλλά σίγουρα…δε γοητεύονται.

Παύουμε να έχουμε όνειρα και φιλοδοξίες.
Χειρότερο πράγμα από την εμφάνιση μιας προβληματικής κατάστασης είναι μόνο το να τη συνηθίσουμε και να την υιοθετήσουμε ως φυσιολογική. Ξαφνικά, δεν αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση της έλλειψης επιλογών ως «πρόβλημα» και την κάνουμε τρόπο ζωής. Πώς γίνεται να ζούμε και να αναπνέουμε στα «θέλω των άλλων» και να προσπαθούμε να εκπληρώσουμε τα δικά μας όνειρα; Πολύ απλά, δε γίνεται. Μπορούμε να συνταιριάζουμε όνειρα δικά μας με αντίστοιχα άλλων ανθρώπων. Άπαξ και έχουμε μετατραπεί σε σε ένα πράσινο φανάρι για την πορεία άλλων, τότε δεν είμαστε ιδιοκτήτες του δρόμου των ονείρων μας.

Γεμίζουμε με φόβο.
Στις φορές που θα χρειαστεί να βάλουμε το προσωπικό μας στίγμα και να πάρουμε αποφάσεις, θα διαπιστώσουμε τη μεγαλύτερη δυσκολία. Όταν έχουμε κάνει συνήθεια τη συμπόρευσή μας με επιλογές και «θέλω» άλλων ανθρώπων, τότε έχουμε αυτόματα απωλέσει τη μνήμη του πώς να αποφασίζουμε. Η διστακτικότητα, η αναποφασιστικότητα και ο πανικός, είναι μόνο λίγα από τα «δώρα» της συνήθειάς μας που ήθελε άλλους να αποφασίζουν για μας. Το πιο σημαντικό από όλα όσα νιώθουμε, είναι φόβος. Η ζωή μας χρειάζεται τόλμη και αποφασιστικότητα και ο φόβος μας πηγαίνει διαρκώς πίσω. Μετά από όλα αυτά, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί είναι το σημαντικότερο να μην λέμε «ναι» σε όλους και να κρατάμε εμείς τη ζωή στα χέρια μας.