3+1 "κακές φράσεις" που λέμε στον εαυτό μας και μας αποδυναμώνουν

Ό,τι σκεφτόμαστε και λέμε είναι κρίσιμο για το πώς προχωράμε σε δράσεις. Πόσες φορές έχουμε σκεφτεί οτι λέμε πράγματα (ξανά και ξανά) τα οποία μας διαμορφώνουν έναν χαρακτήρα που σίγουρα δεν θα θέλαμε; Τί λέμε και τελικά, στερούμε δύναμη από τον εαυτό μας;

1. ”Δεν μπορώ, δεν μου αρέσει, δεν θέλω”.
Ό,τι ξεκινάει με δεν, καταλήγει στο μηδέν. Το λέμε καθημερινά και το μόνο ζήτημα είναι το πόσες φορές το χρησιμοποιούμε με ”βαριά” και γεμάτα ενέργεια ρήματα. Όταν συνεχώς λέμε πως είμαστε εκτός της εμβέλειάς μας, όταν λέμε σταθερά πως κάτι είναι πέρα από τις δυνατότητές μας, υπάρχει πρόβλημα!

Ποιες δράσεις γίνονται με το ”δεν”; Πού πηγαίνουμε με τέτοιες αρνητικές φράσεις; Η ζωή του ανθρώπου είναι στηριγμένη στον αγώνα και στην ενέργεια. Είμαστε κινητήρες ενέργειας. Όταν λέμε ”δεν μπορώ”, αμέσως περιορίζουμε τον ορίζοντά μας, υποσκάπτουμε κάθε δοκιμή που θα μπορούσαμε να κάνουμε και μειώνουμε στο ελάχιστο τις πιθανότητες επιτυχίας. Το ίδιο γίνεται και με φράσεις που δείχνουν αποστροφή όπως το ”δεν μου αρέσει” και το “δεν θέλω”. Ελαχιστοποιούμε προτιμήσεις, πιθανές δράσεις μας και κάνουμε τη θέλησή μας, αδύναμη. Αν η θέλησή μας λιγοστεύει, τότε μειώνεται το κέφι μας, πέφτουν τα κίνητρά μας και δεν έχουμε δημιουργικό πάθος ώστε να πετύχουμε στόχους, αναφέρει το tsemperlidou.gr.

2. “Θα το κάνω αυτό μελλοντικά”.
Τις περισσότερες φορές που λέμε ”θα το κάνω μελλοντικά” δεν είναι επειδή έχουμε τόση αισιοδοξία για το μέλλον. Είναι γιατί γινόμαστε αναβλητικοί και προσπαθούμε να ακυρώσουμε με ”στιλ” πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε τώρα. Όμως το μέλλον ξεκινάει από το παρόν.

Κρεμάμε πολλές επιθυμίες μας αλλά και υποχρεώσεις μας, από το μέλλον και έτσι το παρόν μας γεμίζει με εκκρεμότητες. H αδράνεια περιστοιχίζει την καθημερινότητά μας και τελικά, το μόνο που κάνουμε είναι να λέμε ”έχει ο Θεός”. Η αναβλητικότητα, η θέληση για ακύρωση, η αίσθηση οτι ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι, μας κάνουν αδύναμους και δυστυχώς λέμε συχνά τέτοιου είδους φράσεις.

3. ”Αλλά…”.
Αυτό το ”ναι αλλά…” Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτή η φράση είναι ακυρωτική ως προς την προηγούμενη που έχουμε πει. Για παράδειγμα, ”Θέλω να κάνω μια επαγγελματική αλλαγή αλλά…”. Τι κάνουμε όταν συνηθίζουμε να βάζουμε αυτόν αντιθετικό σύνδεσμο μετά από κάθε σκέψη μας;

Το μόνο που καταφέρνουμε έχοντας συνεχώς ένα τέτοιο εκκρεμές, είναι να είμαστε αναποφάσιστοι. Συνέχεια υπέρ και κατά. Από τη μία θέλουμε να κάνουμε κάτι και από την άλλη, δε θέλουμε και πολύ. Φτάνουμε στον παραλογισμό χωρίς να το έχουμε καταλάβει. Τί άλλο όμως γίνεται; Γίνεται ένα άλλοθι για να μην κάνουμε ό,τι θέλουμε γιατί φοβόμαστε να αποτύχουμε. Επινοούμε συνέχεια εμπόδια και προβλήματα, εθιζόμαστε σε μια σκέψη να βλέπουμε μονίμως ένα πρόβλημα στα πάντα και να μην τολμάμε.

4. ”Δεν μου αρέσει να ρισκάρω”.
Το ρίσκο είναι η μονάδα μέτρησης της επιτυχίας. Για κάποιον λόγο, από μικρή ηλικία έχουμε ταυτίσει το ρίσκο με κάτι επικίνδυνο και πολύ βλαβερό. Συνέχεια χρησιμοποιούμε το επιχείρημα του ότι δε θέλουμε να ρισκάρουμε, σαν απάντηση σε μια πρόκληση ή σε μια παραίνεση να ενεργοποιηθούμε λίγο και να κάνουμε υπερβάσεις.

Όταν λέμε πως δεν μάς αρέσει να ρισκάρουμε, τότε λέμε πως δε μάς αρέσει η επιτυχία. Αν πιστεύουμε ότι θα πετύχουμε σημαντικά πράγματα χωρίς τόλμη και ρίσκο, τότε ίσως είμαστε πλεονέκτες καθώς θέλουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Η τόλμη και το θάρρος οδήγησαν στην εξέλιξη ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το να μένουμε στο ήσυχο και ασφαλές ”λιμανάκι” μας, όχι μόνο μάς κάνει να βαριόμαστε και να μένουμε στάσιμοι, αλλά μάς κάνει να πιστεύουμε πως είμαστε αδύναμοι μπροστά σε κάθε πρόκληση που καλούμαστε να υπερβούμε. Η υπέρβαση και η επιτυχία, εξαρτώνται από το πόσο έτοιμοι είμαστε να ρισκάρουμε.