Η σχέση με τη μητέρα μας καθορίζει όλη μας τη ζωή; - Και ο πατέρας τι ρόλο παίζει;

Το νεογέννητο βρέφος περνάει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής του, τουλάχιστον το πρώτο έτος της ηλικίας του σε μια συμβιωτική σχέση με τη μητέρα και η ζωή του αλλά και η επιβίωσή του εξαρτώνται άμεσα από τη συμπεριφορά και τη φροντίδα που θα του παρέχει.

Παράλληλα, μέσα σε αυτή τη συμβιωτική σχέση υπάρχει τέτοια εγγύτητα που οποιαδήποτε συμπεριφορά της μητέρας, στοιχείο του χαρακτήρα της κλπ. επηρεάζουν άμεσα τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού.

Εάν είναι νευρική, εάν είναι χαρούμενη, εάν είναι δοτική, όλα αυτά τα στοιχεία διαμορφώνουν άμεσα την προσωπικότητα του παιδιού που τώρα διαπλάθεται σε άμεση συσχέτιση με τη συμπεριφορά της μητέρας του.

Αυτά τα στοιχεία λοιπόν από μόνα τους καθιστούν τη σχέση με τη μητέρα πολύ σημαντική και καθοριστική για την εξέλιξη του παιδιού. Και στα μετέπειτα στάδια ανάπτυξης βέβαια η προσωπικότητα και η φροντίδα που παρέχει η μητέρα διαμορφώνουν το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του παιδιού που μεγαλώνει καθώς εκείνη είναι το πρόσωπο που είναι συνήθως πιο κοντά στο παιδί αποτελώντας έτσι πρότυπο φροντίδας, αγάπης, προσοχής, ηθικής κ.ά.

Από αυτή τη σχέση το παιδί θα γνωρίσει «πώς να σχετίζεται με τους άλλους ανθρώπους», πώς είναι η οικειότητα, η αγάπη, η επικοινωνία. Εάν αυτή η εμπειρία είναι αρνητική, σίγουρα μπαίνουν βάσεις δυσκολίας εξέλιξης για το μέλλον.

Παρόλα αυτά, δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η σχέση με τη μητέρα είναι πιο σημαντική από τη σχέση με τον πατέρα γιατί κάθε μία είναι σημαντική και καθοριστική για διαφορετικούς λόγους.

Όπως προαναφέρθηκε, η περίοδος της κύησης, κατά την οποία το παιδί και η μητέρα μοιράζονται ουσιαστικά το ίδιο σώμα αλλά και ο μετέπειτα χρόνος της συμβιωτικής τους σχέσης αποτελούν στοιχεία μοναδικά που δένουν το παιδί με τη μητέρα για μοναδικούς λόγους.

Γράφει η Ειρήνη Τζελέπη, Συμβουλευτική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Pg.Dipl., MSc., City University, Λονδίνο στο psychologynet.gr

Ο ρόλος του πατέρα όμως είναι και αυτός καθοριστικός γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορεί ποτέ να «διαρρηχθεί» ομαλά αυτή η συμβιωτική σχέση που βιώνουν όλα τα παιδιά σε μικρή ηλικία με τη μητέρα τους.

Ο πατέρας είναι εκείνος που «θα τραβήξει» το παιδί από τη συμβιωτική σχέση με τη μητέρα και θα το εισάγει στην ευρύτερη κοινωνική ζωή.

Όλοι μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι σε οικογένειες που «απουσιάζει» ο πατέρας (για πολλούς λόγους που δηλώνουν κυρίως συναισθηματική απουσία, π.χ., είναι αδύναμος και δεν μπορεί να επιβληθεί, διαζύγιο, θάνατος κοκ.) το παιδί ουσιαστικά, σε ψυχικό επίπεδο, παραμένει «μη ολοκληρωμένο», συναισθηματικά προσκολλημένο στη μητέρα μη μπορώντας να αποκτήσει μια ευρύτερη παρουσία στη ζωή γενικότερα.

Επομένως και ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου καθοριστικός για κάθε παιδί και χωρίς την παρουσία και συμβολή του το παιδί δεν μπορεί να εξελιχθεί ολοκληρωμένα.