Δείτε τι είπαν στην χθεσινή εκδήλωση για τα 15 χρόνια χωρίς τον Καραμανλή οι Αχιλλέας Καραμανλής, Πέτρος Μολυβιάτης και Ιωάννης Μάνος

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ‘ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ’
κ. ΑΧΙΛΛΕΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ



Κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας,
Κυρίες και κύριοι,

Σας ευχαριστώ που είσαστε κοντά μας, σε αυτή την εκδήλωση για τα δεκαπέντε χρόνια από το θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, για να αποτιμήσουμε όλοι μας φόρο τιμής στην μνήμη του.

Δεν έχω κάτι να προσθέσω στα όσα είπαν ο  κ. Πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των κομμάτων που ήδη μίλησαν για τον Καραμανλή, καθώς και σε όσα θα ακουστούν από τους διακεκριμένους ομιλητές που θα ακολουθήσουν. Εγώ θα ήθελα να περιοριστώ σε δυο προσωπικά λόγια για την πορεία του Καραμανλή στο δημόσιο βίο της χώρας. Αξίζει να αναλογισθούμε πώς ήταν η Ελλάδα όταν ξεκίνησε ο Καραμανλής την πολιτική του σταδιοδρομία και πώς την παρέδωσε.

Ο Καραμανλής μεγάλωσε και ανδρώθηκε σε μια πολύ δύσκολη εποχή.  ‘Εζησε την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Μακεδονία, σκλαβωμένη. Νεαρός, είδε στο σπίτι του να μπαίνουν Τούρκοι και Βούλγαροι και να απειλούν την οικογένειά του.  Γνώρισε από πρώτο χέρι τον πόνο ενός ολόκληρου λαού, μέσα από το διχασμό, τις αδελφοκτόνες συγκρούσεις, αλλά και την πείνα, την ανέχεια, την αδικία. Γύρισε τα χωριά της Μακεδονίας και έζησε με τους ανθρώπους του σκληρού μόχθου, παλεύοντας κι εκείνος να ζήσει την οικογένειά του.

Κι έτσι, μια μέρα, το 1935, πήρε τη μεγάλη του απόφαση: να αφοσιωθεί στο λαό του για να αλλάξει τη μοίρα του τόπου του, της πατρίδας μας.  Ξεκίνησε το δικό του αγώνα μόνος, χωρίς να τον γνωρίζει ή να τον στηρίζει κανείς, να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για την Ελλάδα.
Από εκείνη την ημέρα του 1935 που κατέβηκε για πρώτη φορά υποψήφιος, αντίθετα σε ότι έλεγαν η λογική, η οικογένειά του και οι φίλοι του, μέχρι την ημέρα που εγκατέλειπε οριστικά το προεδρικό μέγαρο, τον Μάρτιο του 1995, πέρασαν ακριβώς εξήντα χρόνια.

Σ’ αυτά τα χρόνια, η Ελλάδα έζησε πόλεμο, κατοχή, εμφύλιο, πολιτική ανωμαλία. Όμως, ο Καραμανλής, τελικά τα κατάφερε: άλλαξε την Ελλάδα.  Πάντοτε, ο Καραμανλής ένωνε, ποτέ δεν δίχαζε. Σε καιρούς πολύ δύσκολους, διάλεγε τους καλύτερους για να προχωρήσει, χωρίς ποτέ του να κοιτάζει πού ανήκαν πολιτικά, αν τον ψήφιζαν ή όχι. Για τον Καραμανλή δεν υπήρχαν κομματικές γραμμές.  Υπήρχε εθνικό καθήκον.  

‘Οσο κι αν πολεμήθηκε, απ’ όπου κι αν πολεμήθηκε, δεν σταμάτησε ούτε μία μέρα να παλεύει γι΄ αυτόν τον τόπο, ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες του, στην έρημο μιας φοβερής εντεκάχρονης αυτοεξορίας. Η Ελλάδα που παρέδωσε στους επιγόνους του δεν ήταν πια εκείνος ο ρημαγμένος, διχασμένος και εξαρτημένος τόπος, αλλά μια χώρα ευρωπαϊκή, δημοκρατική, σύγχρονη, υπερήφανη, πλουσιότερη από ποτέ, αντάξια της μεγάλης ιστορίας της.

Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από το θάνατό του. Σήμερα, ολόκληρη η Ελλάδα αναγνωρίζει, περισσότερο από ποτέ, την προσφορά αυτού του μεγάλου Έλληνα στην πατρίδα και το λαό της. Δυστυχώς όμως, έπρεπε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε για να καταλάβουν πια όλοι οι Έλληνες, ακόμα και εκείνοι που άδικα και επιπόλαια τον πολέμησαν, τι σήμαιναν αυτός ο αγώνας κι αυτή η προσφορά του Καραμανλή. Όμως, ακριβώς τώρα, στα δύσκολα, μπορεί αυτός ο τόπος ακόμα να κερδίσει από τις παρακαταθήκες του.

Ο Καραμανλής, αν ζούσε σήμερα, δεν θα ήθελε να βάλει η Ελλάδα το κεφάλι κάτω. Θα ήθελε να παλαίψει ενωμένη και να προχωρήσει. Να αγωνιστεί, να δημιουργήσει και να τα καταφέρει. Χωρίς περιττές και επιζήμιες αντιπαλότητες. Με ομόνοια και με αποφασιστικότητα. Και έτσι νομίζω πρέπει να ερμηνεύσουμε και το μήνυμα της σημερινής εκδήλωσης.

Ας κρατήσουμε αυτό το μήνυμα δύναμης και αισιοδοξίας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αυτό του πρέπει κι αυτό θα επιθυμούσε.

Ευχαριστώ τον κ.Μάνο, τους συνεργάτες του και το Μέγαρο Μουσικής για την προσφορά και συνεργασία στην εκδήλωση αυτή.

Σας ευχαριστώ.



ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ κ. ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΝΟΥ


Όταν πριν από περίπου ένα χρόνο επισκέφθηκα στη Φιλοθέη το χώρο που επέλεξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το χώρο που βρίσκεται, δύο ήσαν τα συναισθήματα που με διακατείχαν: Περισυλλογή και ελπίδα. Η περισυλλογή, η ελπίδα, η απαρέγκλιτη θέληση, η διορατικότητα, αλλά και η δωρικότητα και ένας δημιουργικός αναχωρητισμός, ουσιαστικό και απαραίτητο στοιχείο στάσης ζωής και πολιτικής θεώρησης, είναι στοιχεία που διαχρονικά συνέθεταν την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Πρότεινα στο Ίδρυμα να συνδιοργανώσουμε μια εκδήλωση, με αφορμή τη συμπλήρωση 15 ετών από την έλλειψη της φυσικής του παρουσίας, μια εκδήλωση που δεν θα είχε μόνον τον χαρακτήρα in memoriam, αλλά θα αναδείκνυε πώς θα ήταν δυνατόν αρχές και δράσεις του να ερμηνευτούν και να επιδράσουν στο σήμερα.
Είμαι ευτυχής που η πρόταση αυτή έγινε αποδεκτή και ευχαριστώ τον κ. Αχιλλέα Καραμανλή και τον κ. Πέτρο Μολυβιάτη.
Το Μέγαρο Μουσικής έχει βέβαια ως δεσπόζουσα αποστολή την ανάδειξη της μουσικής και των τεχνών. Το Μέγαρο Μουσικής ανήκει σε όλους, είναι ανοιχτό σε όλους. Οφείλει λοιπόν να είναι μια διαρκής εστία διαλόγου, διακίνησης των ιδεών, οφείλει να προωθεί το λόγο και το στοχασμό, τον πολιτισμό, κυριαρχικό και αναγκαίο θεμέλιο της πολιτικής και του πολιτικού λόγου.
Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, η γνώση και κατανόηση της πολιτικής ιστορίας του τόπου και της δράσης και προσφοράς μεγάλων προσωπικοτήτων, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που σφράγισαν τον 20ό αιώνα δεν είναι μόνο ένα εργαλείο επιστημονικής ανάλυσης, αλλά πρέπει να είναι πηγή μελέτης και έμπνευσης για τις πολιτικές και κοινωνικές μας επιλογές, τις στάσεις και συμπεριφορές, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και ανεξάρτητα από τις όποιες διαφορετικές εκτιμήσεις. Τούτο επιβάλλεται όχι μόνο για τους φορείς της πολιτικής, αλλά και για όλους μας.
Προτού παρακαλέσω τον κ. Πέτρο Μολυβιάτη να λάβει το λόγο, θα ήθελα να μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε μια ρήση  του Κων/νου Καραμανλή, το 1935, σε μια από τις πρώτες  πολιτικές του ομιλίες. Εννέα λέξεις: «Είναι ωραία υπόθεσις η Ελλάς διά να την υπηρετήσωμεν». Πράγματι και η παρουσία όλων αποδεικνύει του λόγου το αληθές, ότι δηλαδή είναι ωραία υπόθεση η Ελλάδα για να την υπηρετούμε.
Σας ευχαριστώ.

    
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ‘ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ’ κ. ΠΕΤΡΟΥ ΜΟΛΥΒΙΑΤΗ


Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας,
    Κυρίες και Κύριοι,

    Εκ μέρους του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής» σας ευχαριστώ θερμά που ανταποκριθήκατε στην πρόσκλησή μας.
    Η παρουσία σας εδώ απόψε αποτελεί μεγάλη τιμή για εμάς.    
    Συμπληρώνονται φέτος, Κυρίες και Κύριοι, 15 χρόνια από το θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
    Και εθεωρήσαμε καθήκον μας να τιμήσουμε, και με αυτήν την εκδήλωση, τη μνήμη του.  Τη μνήμη του ανδρός, ο οποίος με το έργο του και την προσωπικότητά του, άλλαξε την μοίρα της Ελλάδας.
    Και αυτό δεν είναι ούτε σχήμα λόγου, ούτε υπερβολή.
    Είναι η ιστορική αλήθεια.
    Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έταξε ως σκοπό της ζωής του να θεραπεύσει τα τρία μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζε το έθνος μας σε ολόκληρη την ιστορία του:
-    Την οικονομική υπανάπτυξη, την φτώχεια δηλαδή.
-    Την εξωτερική ανασφάλεια, δηλαδή τους πολέμους, τις κατοχές, τους εμφυλίους σπαραγμούς, ως επί το πλείστον ξενοκίνητους
-    Και την πολιτική αστάθεια, δηλαδή τις καθεστωτικές αλλαγές, τα πραξικοπήματα, τα κινήματα, τις επαναστάσεις.  Και τη διχόνοια, αυτή την κατάρα του έθνους μας.
Και επίστευε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ότι ο μόνος τρόπος για να λυθούν οριστικά και αμετάκλητα τα προβλήματα αυτά, ήταν να γίνει η Ελλάδα πλήρες και ισότιμο μέλος μιας Ενωμένης Ευρώπης – ενωμένης όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά και αμυντικά.
    Διότι έτσι η Ελλάδα θα επετύγχανε και οικονομική ανάπτυξη και σταθερό δημοκρατικό καθεστώς και ασφάλεια από εξωτερικές επιβουλές.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε το σπάνιο προνόμιο, για τον τόπο μας, να δει και την πραγματοποίηση του οράματός του και την αναγνώρισή του από όλους σχεδόν.
Αυτά τότε.
Τώρα όμως;
Ισχύουν όλα αυτά, ή τα εσάρωσε όλα η κρίση;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ισχύουν απολύτως.
Σήμερα βέβαια η χώρα πλήττεται από την κρίση και οι περισσότεροι Έλληνες υποφέρουν.
Και η Ευρώπη φαίνεται να έχει χάσει τον βηματισμό της (για να το πω κομψά).
Και όμως.
Ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και οι πολιτικές δυνάμεις που την εκφράζουν, πιστεύουν ότι η επιλογή που έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πριν από πενήντα χρόνια, η Ευρώπη δηλαδή, όχι μόνον ισχύει, αλλά είναι και μονόδρομος.
Αυτο είναι η μεγαλύτερη και η καλύτερη δικαίωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ενώπιον και της ιστορίας και του έθνους.