ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Άρθρο του Γιώργου Παπανικολάου στο Εuro2day.grΈχω την αίσθηση ότι πιο εκνευρισμένος από την τροπή των τελευταίων εξελίξεων πρέπει να αισθάνεται ο Ανδρέας Λοβέρδος. Είμαι βέβαιος ότι αν είχε μείνει στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, τώρα θα ήταν στον κατάλογο των υπουργών. Πιθανώς και η Αννούλα.

Η μακροημέρευση του σχήματος Σαμαρά - Βενιζέλου και η μερική έστω ευόδωση των διακηρυγμένων στόχων του (σταθεροποίηση, επανεκκίνηση της οικονομίας με εθνικό “μνημόνιο”, διαγραφή - επιμήκυνση του “επίσημου” χρέους, απαγκίστρωση από τα μνημόνια), δυστυχώς σ’ ένα αυτοϋπονομευμένο ευρωπαϊκό περιβάλλον, προϋποθέτει υποχρεωτικά κάτι. Ότι θα φτάσει μέχρι το τέλος, τέλος. Τίνος το τέλος; Το τέλος των κομμάτων που το απαρτίζουν τουλάχιστον όπως τα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Αντικειμενικά είναι μία καλή κυβέρνηση. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ κατεβάζουν τα πιο δυνατά τους στελέχη, σε αντίθεση με την προηγούμενη κυβέρνηση που αυτό δεν συνέβη. Τώρα δεν υπάρχει Μανιτάκης, δεν υπάρχει Σκοπούλη και κυρίως δεν υπάρχουν δικαιολογίες σε περίπτωση που δεν παραχθεί το προσδοκώμενο έργο. Όσο για τον πάγκο; Μην ψάχνετε, δεν υπάρχουν άλλες διαθέσιμες δυνάμεις. Τουλάχιστον όχι από τα δύο αυτά κόμματα και οπωσδήποτε όχι από αυτή την Βουλή.

Ηδη, πριν από την κρίση, όταν ένα μέτρο αποφασιζόταν σε ευρωπαϊκό επίπεδο και εθεωρείτο «αντιλαϊκό», τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. δακτυλοδεικτούσαν επιτιμητικά ως υπεύθυνες τις «σκληρές Βρυξέλλες» για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος των αρνητικών αντιδράσεων της κοινής τους γνώμης. Στην πραγματικότητα, όμως, τα κράτη-μέλη είναι αυτά που αποφασίζουν εν τέλει σε επίπεδο Ε.Ε., μέσω του Συμβουλίου Υπουργών της Ε.Ε. ή της συνόδου κορυφής ή του γνωστού μας Eurogroup.

Η τρόικα και εμείς έχουμε λίγο αρχίσει να θυμίζουμε τους Αμερικανούς και το Αφγανιστάν. Πήγαν οι υπεροργανωμένοι Αμερικανοί στην ιστορική και περίπλοκη αυτή χώρα και προσπάθησαν να στήσουν ένα μοντέρνο κράτος, μια ανοικτή οικονομία κ.λπ. Επειτα από λίγο κατάλαβαν ότι βυθίζονταν στο ίδιο τέλμα που είχαν βουλιάξει πριν από πολλά χρόνια οι Βρετανοί και άλλες μεγάλες δυνάμεις. Οπότε αποφάσισαν να κάνουν την τρίχα τριχιά και να πιαστούν από πολύ μικρά σημάδια για να πανηγυρίσουν σημαντικές «επιτυχίες». Η πραγματικότητα τούς διαψεύδει και γνωρίζουν καλά πως το Αφγανιστάν θα είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα ημι-αποτυχημένο κράτος. Εχουν πια πιστέψει όμως ότι μέχρι εκεί πάει αυτή η χώρα και προκειμένου να ρισκάρουν την πλήρη επαναποσταθεροποίησή της καλύτερα να αφήσουν τα πράγματα ως έχουν.

Στις 11 Ιουνίου 2013 η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ, τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση. Παρά την διεθνή κατακραυγή, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η μανία των «μεγάλων» ιδιωτικών καναλιών της Ελλάδας να υποστηρίξουν με κάθε τρόπο την κυβερνητική απόφαση μέσα από τις ειδήσεις τους και τις ενημερωτικές εκπομπές.

Το μότο της ομάδας λέει ότι «δεν είναι αρκετά άντρας όποιος δεν μπορεί να κολυμπά μες στα σκ...». SHIT! Ητοι, δεν ωραιοποιούμε καμία κατάσταση. Η Ελλάδα είναι βυθισμένη στα shit και καλούμαστε να κολυμπήσουμε μέσα σ’ αυτά μπας και βγούμε στη στεριά βρόμικοι αλλά ζωντανοί.

Αυτές τις μέρες ακούγαμε από διάφορους να λένε ότι «δεν είναι η ΕΡΤ· είναι η Δημοκρατία, ανόητε». Εξ όσων διεμείφθησαν το βράδυ της Πέμπτης στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών όλοι καταλάβαμε ότι δεν ήταν η Δημοκρατία. Δεν ήταν καν η ΕΡΤ που έλεγαν οι άλλοι. Διότι αυτά συμφωνήθηκαν: και η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση θα ξεκινούσε να εκπέμπει άμεσα και το νέο νομοθετικό πλαίσιο θα περνούσε από τη Βουλή.

Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ο 67χρονος πρόεδρος της Ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ), υπήρξε ο άνθρωπος από τον οποίο ξεκίνησαν τα γεγονότα του Μαΐου 1968 στο Παρίσι, για να επεκταθούν στις περισσότερες χώρες της τότε Δυτικής Ευρώπης. Από τότε έχουν περάσει 45 έτη και ο αποκαλούμενος «κόκκινος Ντάνυ» συμπληρώνει 19 έτη θητείας στο ΕΚ, πάντα εκλεγμένος με την Ομάδα των Πρασίνων. Μία Ομάδα που ο ίδιος δεν την τοποθετεί ούτε δεξιά ούτε αριστερά, αλλά την θέλει ελεύθερη και προωθητική ενός άλλου τρόπου ζωής.

Όταν, την άνοιξη του 2010, η «Ανανεωτική Πτέρυγα» απεχώρησε από τον Συνασπισμό και προανήγγειλε μία νέα κίνηση, η πρόσκληση που απηύθυνε στην ελληνική κοινωνία βρήκε εντυπωσιακή απήχηση. Εκατοντάδες άνθρωποι που -μολονότι έντονα πολιτικοποιημένοι- δεν θα τους πέρναγε έως τότε καν απ’ το μυαλό να διαβούν το κατώφλι του οποιουδήποτε κόμματος, προσήλθαν με ενθουσιασμό στις προϊδρυτικές συναντήσεις.

Η συμμετοχή στην πολιτική είναι η εκούσια προσέλευση στην τραγωδία. Οι μέρες αυτές, οι ώρες αυτές, το επιβεβαιώνουν. Η σοβαρή πολιτική κρίση που προκλήθηκε από την ακραία και αυταρχική απόφαση να κλείσει η ΕΡΤ, έφερε τους πρωταγωνιστές μπροστά σε αποφάσεις για την περαιτέρω πορεία. Και αυτή η πορεία, θα είναι δύσκολη και οδυνηρή.

Πριν μερικά χρόνια  ένα συνάδελφος μου διηγιόταν την εμπειρία του από την ΕΡΤ όπου είχε προσληφθεί κάποτε σαν δημοσιογράφος. Τα  χρόνια που εργάστηκε εκεί σπανίως χρειαζόταν να εμφανίζεται στη δουλειά και με τον καιρό να δίνει κάποιο ρεπορτάζ, έστω τηλεφωνικά.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης με άρθρο του στο protagon.gr δίνει τη δική του διάσταση στα όσα ακούστηκαν με αφορμή τη "διασκευή" του "Πάμε στον Άδωνι για καφέ":

Το εκπληκτικό δεν είναι ότι διαγράφεται από την Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών ο κ. Σίμος Κεδίκογλου. Το εκπληκτικότερο είναι ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι μέλος ενός σωματείου, τα μέλη του οποίου είναι ταγμένα να ελέγχουν την εξουσία. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του απερχόμενου Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, που συνεδρίασε την προηγούμενη εβδομάδα (στην ΕΡΤ) «καλεί τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο Σ. Κεδίκογλου να παραδώσει τη δημοσιογραφική του ταυτότητα και να παραιτηθεί από μέλος της ΕΣΗΕΑ, άλλως το Δ.Σ. θα προχωρήσει στη διαδικασία διαγραφής του από το Σωματείο μας».

Σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα απαιτείται σχεδιασμός, όχι σπασμωδικές κινήσεις, και παράλληλα μεγαθυμία, όχι αλαζονεία, ενημέρωση, όχι παρασκηνιακές μικρότητες, και προσεκτική προεργασία, όχι διαστρεβλωτικές διαρροές.

Η Τέχνη δεν αντέχει ούτε λογοκρισία, ούτε προσωπικά δεδομένα, ούτε καθωσπρεπισμούς. Πρέπει να αντέχει όμως την κριτική. Το «ξανθιά, κουλή να σε λέει μπουμπούκο», «ξυνή, νευρική Ευγενία», «αναρωτιέμαι η καριόλα τι χρώμα φοράει βρακί», «τα βούρλα φυτρώνουν στο βούρκο», «ένα σόι ένα τίποτα», δεν κρίνονται με όρους ούτε Τέχνης, ούτε Επιθεώρησης, ούτε Σάτιρας.

Υπάρχουν δυο εξηγήσεις όταν ένας πολιτικός κάνει σοβαρά λάθη -και μάλιστα κατά συρροή. Η μία είναι ότι πρόκειται για άτομο με περιορισμένες δυνατότητες -όχι και τόσο έξυπνο δηλαδή. Η άλλη ότι έχει καβαλήσει το καλάμι, καθώς είναι γνωστό ότι άπαξ και βρεθεί κανείς καβάλα στο φυτό αυτό η κρίση του αρχίζει να ίπταται -την παίρνουνε τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύματα.

Το πρόβλημα με την ΕΡΤ είναι οι άσχετοι. Πάντα αυτό ήταν. Στις άσχετες διοικήσεις, τα άσχετα βύσματα, στους άσχετους τουρίστες, τους άσχετους κομματάρχες, πρόσθεσαν τώρα κι έναν άσχετο δικαστή και ήρθε το γλυκό κι έγινε τριμπούρδελο, που έγραψε και η φίλη μου η κυρία Ντέπυ Γκολεμά στο φέις μπουκ - κι έψαχνα τη λέξη, ευχαριστώ.

Ειλικρινά, το πώς έγιναν όλα μπάχαλο με την ΕΡΤ ακόμη δεν το έχω καταλάβει ούτε εγώ που έχω πολύπλευρη εξειδίκευση στον τομέα αυτό. Ακόμη και να ήταν βεβιασμένη ή και λανθασμένη η απόφαση για άμεσο μεν, προσωρινό δε κλείσιμο, ποιοι και γιατί με τέτοια ευκολία έδωσαν στο πρόβλημα τέτοιες διαστάσεις, ώστε να απειλείται ξαφνικά η επιβίωση της κυβέρνησης; Αντε έτσι, σαν να βαράμε «στον γάμο του καραγκιόζη», ο ένας θέτει βέτο, ο άλλος θέμα εμπιστοσύνης, και ο τρίτος θεμελιακά ζητήματα ηθικής τάξης για την ΕΡΤ; Μπορούν και συμφωνούν δηλαδή για πολύ σοβαρότερα ζητήματα, όπως το πώς μειώθηκαν «κόψε από δω-πάρε από κει» οι μισθοί παντού σε όλο το Δημόσιο κατά 30%, και δεν συμφωνούν για το πώς θα εξυγιανθεί η Αγία Παρασκευή;

Είναι ίσως το πιο διαδεδομένο ψέμα: «Για την κατάστασή μας φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι!». Αυτούς που δεν έβρισκε να απολύσει ο Μανιτάκης και «αναγκαστήκαμε» να διαλύσουμε ολόκληρη τη δημόσια ραδιοφωνία-τηλεόραση. Και για την ανεργία επίσης, αυτοί φταίνε. Τους χρυσοπληρώνουμε και δεν μας μένουν λεφτά για ανάπτυξη. Ε, λοιπόν, ας σοβαρευτούμε. Το πρόβλημα δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά οι πολιτικοί (και μερικές φορές και οι δημοσιογράφοι που τους καλύπτουν - στους συνδικαλιστές δεν θα αναφερθώ, είναι στην κατηγορία πολιτικοί και κάτι χειρότερο: υποψήφιοι πολιτικοί).