ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Π​​ότε άραγε θα ξεμπερδέψει η χώρα με τις ιστορικές της εκκρεμότητες; Πόσο καιρό θα χρειασθεί ακόμη, δέκα, είκοσι χρόνια;

Το χρέος θα ήταν ευκταίο να μειωθεί περαιτέρω –έχουμε γράψει γι’ αυτό.

Από την αρχή της ελληνικής κρίσης έως και σήμερα, ο μόνος σταθερός σύμμαχος που είχε και εξακολουθεί να έχει η Ελλάδα, είναι το ΔΝΤ. 

Mερικές εβδομάδες πριν, ευρωβουλευτής της κυβερνητικής συμμαχίας έγραφε στο Twitter: «Tο ερώτημα τώρα είναι ποιοι Έλληνες συνεργάζονται με τους οικονομικούς δολοφόνους για το σχέδιό τους». 

Άνω σχώμεν τας καρδίας κάθε φορά με το πόθεν έσχες... 

Ο πρόεδρος της ΝΔ θα πρέπει να γνωρίσει ότι η αριστερά που εκπροσωπεί ο Αλ. Τσίπρας κυριολεκτικά …σαρώνει!

Στις 18 Νοεμβρίου 1978, μια μέρα μετά την 5η επέτειο του Πολυτεχνείου, πάνω από 900 άνθρωποι αυτοκτόνησαν στη ζούγκλα της Γουιάνας στα σύνορα με τη Βενεζουέλα.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν ένα λαό, ή κάποιο μέρος του σε εξέγερση.

Δεν χρειαζόταν και μεγάλη φαντασία για το δρόμο τον οποίο θα επέλεγε ο Αλέξης Τσίπρας μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη. Λίγες ώρες μετά τη δεύτερη εκλογική νίκη Τσίπρα είχα επισημάνει ότι “όλα δείχνουν μνημόνιο” ενώ ακόμη και σχετικά πρόσφατα, όταν η απαισιοδοξία βρισκόταν στο ζενίθ, η πρόβλεψη για την έκβαση της διαπραγμάτευσης δεν είχε αλλάξει.

Η νέα μεταπολίτευση απαιτεί να διαλυθούν μερικοί μύθοι. Χθες διαλύθηκαν αρκετοί. Μια αριστερή κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση το δικό της μνημόνιο, με περικοπές στις συντάξεις και άλλα «αντιλαϊκά» μέτρα.

Κ​​άποιος θα πρέπει να εξηγήσει στα παιδιά που μας κυβερνούν πως δεν κέρδισαν την εξουσία με επαναστατικές διαδικασίες. Οσο κι αν μπορείς να παρομοιάσεις με κοινοβουλευτικό αντάρτικο τη θητεία τους στην αντιπολίτευση. 

Περπατώντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στα στενά κάτω από την πλατεία Βικτωρίας, από τη Χέυδεν έως πέρα από την Πιπίνου, θα μου μείνει μία σκηνή. Είχα μόλις προσπεράσει μια αυλή, στην οδό Ατταλείας, κάτω από τη Φυλής. 

Περπατώντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στα στενά κάτω από την πλατεία Βικτωρίας, από τη Χέυδεν έως πέρα από την Πιπίνου, θα μου μείνει μία σκηνή. Είχα μόλις προσπεράσει μια αυλή, στην οδό Ατταλείας, κάτω από τη Φυλής. 

Οι εφημερίδες βρίσκονται παγκοσμίως αντιμέτωπες με μία χωρίς προηγούμενο κρίση. Οι έντυπες εκδόσεις συρρικνώνονται, ιστορικά φύλλα κλείνουν και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσα χρόνια θα αντέξει το «χαρτί». 

Εντάξει, ο Μητσοτάκης είναι, όπως φαίνεται, τελειωμένη υπόθεση. 

Η ​​εικόνα που προβάλλει μια χώρα στον διεθνή περίγυρό της έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Πριν από δέκα και κάτι χρόνια η Ελλάδα πρωταγωνιστούσε, πολιτικώς και οικονομικώς, στα Βαλκάνια. Η Τουρκία είχε πάρει τα πάνω της, αλλά η ασυμμετρία δεν ήταν τόσο εμφανής.

Ηταν 18η Απριλίου, Μεγάλη Παρασκευή του 1941, όταν μετά από δώδεκα ημέρες ελληνογερμανικού πολέμου μα και έπειτα από μήνες νικηφόρου ελληνοιταλικού πολέμου, έφτανε πια η αρχή του τέλους για την Ελλάδα. 

«Κωλοζωόφιλοι, νοιάζεστε τα σκυλιά κι όχι τους ανθρώπους» είπε ο σκατόψυχος και κλώτσησε το κουτάβι. «Παλιοκομούνια, νοιάζεστε για τα προσφυγάκια κι όχι για τα ελληνάκια» είπε ο σκατόψυχος και πούλησε 5 ευρώ το ροδάκινο στο παιδάκι της Ειδομένης.

Την πρώτη παραβατική συμπεριφορά της μεταπολίτευσης την αντίκρισα λίγες μέρες μετά την πτώση της χούντας. Ηταν κάποιος λεχρίτης, στην εμφάνιση και στη συμπεριφορά, που οδηγούσε το μηχανάκι του αντίθετα στον μονόδρομο. Ηταν ανήκουστο για την εποχή, με σόκαρε και του έκανα παρατήρηση. «Τώρα έχουμε δημοκρατία», μου απάντησε απτόητος και συνέχισε να οδηγεί αντικανονικά.

Όλη η δόξα, όλη η χάρη! Ξεπέφτεις θες δε θες στα γαλλικά, βλέποντας τα ονόματα στον ατελείωτο κατάλογο των Panama Leaks. Πρόεδροι κρατών και τα σόγια τους, πρωθυπουργοί και τα σόγια τους, διάσημοι και τα σόγια τους.