Μήπως η ντουλάπα σου σχετίζεται με τα κιλά σου;

Να πετάξει από πάνω της τα βάρη που την λυγίζουν. Το παιδί-μέσα-μου, το αδύνατο κοριτσάκι των παιδικών μου χρόνων, πνιγόταν πιεσμένο από τα περιττά κιλά μου.

Σηκώθηκα το πρωί με μια επιθυμία: όχι να κάνω δίαιτα για να ελαφρύνω από το βάρος αυτό το κοριτσάκι, αλλά να ελέγξω τις ντουλάπες μου. Τρελό; Και όμως! Αυτή ήταν η φάση 1 τη ψυχολογίας μου, λοιπόν, ξεκίνησα να ελαφρύνω τις ντουλάπες μου.

Έξι μήνες πριν, με τον ίδιο τρόπο, είχα ξυπνήσει ένα πρωί και άρχισα να περνάω από “έλεγχο” τα βιβλία στα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Το πόσα βιβλία αποχωρίστηκα, δεν λέγεται.

Όπως γράφω και στο βιβλίο μου “Ψυχική Μπουγάδα”, η ευτυχία έρχεται στη ζωή μας και όταν απαλλασσόμαστε από το παρελθόν. Παλιά ρούχα, κιλά που συσσωρεύτηκαν στο παρελθόν, πεποιθήσεις (στην περίπτωσή μου για το φαγητό) που δεν ανταποκρίνονται στη ζωή μας σήμερα, θέλουν ξέπλυμα, σύμφωνα με το tsemperlidou.gr.

Ξεκίνησα με την απαλλαγή από ρούχα που κρατούσα για πολλά χρόνια για “όταν αδυνατίσω” και χωρέσω ξανά στο size τους. Ρούχα που μου έκαναν παρέα στο νούμερο 14 ή 12, ενώ τώρα φοράω 16. Βλέποντάς τα, έβλεπα τη ζωή μου να περνάει μπροστά μου, και τον εαυτό μου μέσα στα ρούχα μου, κομψή, αδύνατη, σε όμορφες στιγμές. Επιτυχίες, χαρές, λύπες, διασκεδάσεις, όλες οι αναμνήσεις των ετών αυτών ήταν ταυτισμένες με τα ρούχα της ντουλάπας μου. Τα κοίταζα και αναπολούσα, με νοσταλγία, θριαμβευτικές στιγμές ευτυχίας.

Βέβαια, για χρόνια δεν τα φορούσα πια. Άλλα, έμεναν αφόρετα για 7 χρόνια και άλλα, πιο αγαπημένα, κρεμόντουσαν θλιμμένα, ίσως για 14 χρόνια, στις κρεμάστρες τους.

Με μία δύναμη “να ξεκαθαρίσω” από το παρελθόν που τελείωσε, άρχισα μια “Νύχτα Αγίου Βαρθολομαίου” στα ρούχα μου. Όλα τα αγαπούσα και με πονούσε που έπρεπε να τα δώσω. Όμως η ανάγκη για ξεκαθάρισμα ήταν πιο δυνατή από την επιθυμία να μένω κολλημένη στο παρελθόν.

Μου λέει η φίλη μου: “Αν τα φορέματα αυτά είναι κίνητρο, γιατί δεν αδυνατίζεις για να τα φορέσεις ξανά;”

“- Γιατί τόσα χρόνια δεν λειτούργησε αυτό το κίνητρο. Μήπως το κενό στις κρεμάστρες βοηθήσει περισσότερο;” απάντησα εγώ.

Πράγματι, για να “κατέβεις” ένα νούμερο, πρέπει να χάσεις 7 κιλά. Δύο νούμερα; θα χάσεις 14 κιλά. Φαίνεται πώς εγώ κάθε 7 χρόνια έπαιρνα 7 κιλά και “ανέβαινα” ένα νούμερο. Θα μπορούσα να κάνω το αντίθετο;

Μέσα σε ένα οκτάωρο, προβάρισα ένα-ένα όλα τα ρούχα, τα αποχαιρέτισα (ψυχικά), τα τακτοποίησα σε ωραίες τσάντες. Αμέσως, χωρίς να χάσω χρόνο, κατευθείαν, οδήγησα τις σακούλες με το αυτοκίνητό μου, όπου χρειαζόταν  να τα παραδώσω. Όχι σε μία γειτονιά της πόλης, ούτε, απαραίτητα, κοντά στο σπίτι μου.

Τώρα, δημιούργησα μια αλυσίδα. Εκείνες που δέχτηκαν τα σχεδόν καινούρια ρούχα, αξιόλογες γυναίκες, τα προβάρισαν με τη σειρά τους και όποια τους άρεσαν τα κράτησαν. Ό,τι δεν τους έκανε ή δεν τους άρεσε, το προώθησαν στην επόμενη.

Ξαφνικά, έγινα χαρούμενη. Η φωνή από το κοριτσάκι μέσα μου άρχισε να γελάει και, με ένα θαυμαστό τρόπο που δεν κατάλαβα καθόλου, έχασα 2 κιλά. Δεν ξέρω πώς έγινε, αλλά μου κόπηκαν οι “λιγούρες” και η “ανάγκη για ένα γλυκό τώρα”. Ψυχολογικά κάτι άλλαξε. Η σχέση μου με το φαγητό και ένα μέρος του παρελθόντος μου που αποχωρίστηκα. Ντουλάπες και “βάρος” είχαν ταυτιστεί.

Και το σημαντικότερο: τώρα που πήρα φόρα, θα περάσω τις ντουλάπες μου από νέο έλεγχο ξανά. Πόσο καμαρώνω τα άδεια ράφια! Αναπνέει το σπίτι και κάνω χώρο για το καινούργιο.