Οι 2 προκλητικές συνεντεύξεις του αρχιδολοφόνου Κουφοντίνα & Γιαννόπουλου χωρίς μία λέξη για τις δολοφονίες,ένα συγγνώμη:''Ο Κουφοντίνας είναι εναργής και εύστοχος''... Έλεος!

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας εξηγεί στην «Εφ.Συν.» πώς και γιατί έγραψε το βιβλίο του και δίνει απαντήσεις στους επικριτές του

«Για μένα, φυλακή δεν είναι το κελί, το υπόγειο, το τσιμέντο, τα σίδερα. Φυλακή είναι η απάρνηση, η προδοσία, ο διαχωρισμός. Αυτό είναι που πονά. Η φυλακή είναι ένα αναμενόμενο, ένα “φυσικό” ενδεχόμενο για τον παράνομο. Ενα “ατύχημα” πάλης των τάξεων. Φυλακή για μένα ήταν το μη αναμενόμενο: η προδοσία συντρόφων και ιδεών»

Της Κατερίνας Κατή, efsyn.gr

Δύο χρόνια, από τον Ιούνιο του 2011 μέχρι τον Απρίλιο του 2013, ο Δημήτρης Κουφοντίνας ήταν ο μοναδικός ένοικος της πτέρυγας… στα υπόγεια των ειδικών κελιών…

Μοναδική του παρέα «η γάτα μας, η Ρόζα».

Εκείνη την περίοδο «της μεγάλης απομόνωσης, στην καρδιά της, στην κορύφωση της μοναξιάς, το καλοκαίρι του 2012», ξεκίνησε να γράφει το βιβλίο, η έκδοση του οποίου προκάλεσε οξεία πολιτική αντιπαράθεση, με τη Νέα Δημοκρατία να επαναλαμβάνει τα περί σχέσεως της Αριστεράς με την τρομοκρατία εστιάζοντας στον Νίκο Γιαννόπουλο που επιμελήθηκε και προλόγισε το βιβλίο, και με μερίδα μεγάλων Μέσων Ενημέρωσης να εγκαλεί τον συγγραφέα αλλά και τον εκδοτικό οίκο που τόλμησε να το εκδώσει.

Ελάχιστες ημέρες από την κυκλοφορία του, το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» ήδη έχει εξαντληθεί και πάει για δεύτερη έκδοση.

«Κομμάτι της αλήθειας»

Για το περιεχόμενό του έχουν γραφτεί πολλά, από πολλούς. Για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες κυοφορήθηκε μέσα στην απομόνωση του κελιού, τις εσωτερικές διεργασίες του συγγραφέα, που κάποια στιγμή, μετά από ένα ισχυρό σωματικό σοκ, το άφησε για περίπου ένα χρόνο, αλλά και για την επιλογή να γράψει το συγκεκριμένο «κομμάτι της αλήθειας», μιλάει ο ίδιος στην «Εφ.Συν.».

Τόσο χρόνια, μας λέει, «το είχα μέσα μου, πίεζε να βγει. Οσο πάλευα με τα κλασικά εργαλεία των ιστορικών να τιθασεύσω το έντυπο υλικό που άπλωνε σιγά σιγά και γέμιζε όλο το κελί, τόσο πιο πολύ πίεζε να βγει. Στα χειρόγραφα στα οποία ταξινομούσα αντικειμενικά, ιστορικά γεγονότα, σταθμούς και ρεύματα, στο περιθώριό τους σημείωνα μια φράση, μια εικόνα από τα παλιά που ανάβλυζε. Ο παλιός παράνομος Αντώνης έλεγε το λογάκι του, έκλεινε συνωμοτικά το μάτι, διεκδικούσε τον χώρο του».

• Και πώς πήρε τελικά την απόφαση;

Απλώς «μια ξάγρυπνη νύχτα παραμέρισα έντυπα και χειρόγραφα, άνοιξα μια γωνία στο πλαστικό τραπέζι, άνοιξα τη δίοδο να βγει ο συμπιεσμένος ατμός, ξημέρωσε, μεσημέριασε, ξαναβράδιασε και εγώ συνέχισα να γράφω».

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έγραφε, έσβηνε με μπλάνκο, ξανάγραφε τις σελίδες.

«Το πιο δύσκολο είναι με τις μεταφράσεις, λέει, που δεν μπορείς να υποχρεώσεις τον “δαχτυλογράφο” του εκδοτικού οίκου να παιδεύεται με τα χειρόγραφά σου. Το πρώτο βιβλίο που μετέφρασα το έγραψα τρεις φορές. Κοντά 2.000 χειρόγραφες σελίδες συνολικά. Χειροτεχνία. Μανουφακτούρα».

Εγραφε νύχτα κυρίως, μέχρι το χάραμα. Αλλά και πρωί, απόγευμα. Συνέχεια…

«Μέχρι να παραλύσει το χέρι απ’ το σφίξιμο του στιλό. Ή να παραφορτιστεί το μυαλό κι η καρδιά».

• Γιατί στο χέρι; τον ρωτάμε αφελώς.

«Δεν έχουμε κειμενογράφο. Το υπουργείο το θεωρεί διαβολικό εργαλείο, θέλει να μας σωφρονίσει με τις παλιές μεθόδους. Το αποτέλεσμα είναι ένα χειρόγραφο όλο σβησίματα, παραπομπές, πυκνή γραφή ανάμεσα στις αράδες. Πραγματικά η Αννα, η Αρια, ο Νίκος, ο άλλος Νίκος έκαναν μεγάλη προσπάθεια να βγάλουν άκρη. Και η Αγγελική, βεβαίως, παρ’ ότι από σεμνότητα δεν θέλει να αναφέρω τη συμβολή της, πολύτιμη και αναντικατάστατη, που δίχως αυτήν δεν θα ’χε βγει το βιβλίο αυτό».

• Πόσο κράτησε η γραφή;

«Ολο σχεδόν το καλοκαίρι του 2012. Σταμάτησα τον Σεπτέμβριο, όταν με κάλεσαν μάρτυρα υπεράσπισης οι σύντροφοι του Επαναστατικού Αγώνα. Αρχές Σεπτεμβρίου του 2012».

• Γιατί σταμάτησε τότε;

«Ηταν ένα ισχυρό σωματικό σοκ, ένας δραστικός βομβαρδισμός στις αισθήσεις. Είχα δέκα χρόνια να βαδίσω τόσες δεκάδες μέτρα, απ’ το υπόγειο κελί μέχρι τη διπλανή αίθουσα του δικαστηρίου. Χρόνια να δει το μάτι σε ευθεία μεγαλύτερη από τα 18 μέτρα του προαυλίου. Η κατάμεστη αίθουσα μου φάνηκε επίπεδη, από τις δύο διαστάσεις της ξαφνικά ξεκόλλησε μια φιγούρα, ο Κώστας Γουρνάς, με αγκάλιασε. Ο πρόεδρος, η μια δικαστής, ο εισαγγελέας με άκουγαν προσεκτικά, ξανάζησα λίγο τις δικές μας δίκες. Φεύγοντας, συνθήματα. Χαιρέτησα με τη γροθιά».

Υστερα «το άφησα κοντά ένα χρόνο. Ενδιάμεσα έκανα μεταφράσεις, το άφηνα να ωριμάζει μέσα μου. Επειτα ανήμερα 17 Νοέμβρη 2013 το ξανάπιασα και με εξοντωτικούς ρυθμούς το τελείωσα μέσα σε τρεις μήνες. Ουσιαστικά όμως το δούλευα μέχρι την παραμονή, πριν μπει στο τυπογραφείο».

• Ζήτησε μια πρώτη γνώμη για το χειρόγραφο;

«Η πρώτη γραφή ήταν γύρω στις 160 χειρόγραφες σελίδες. Συνοπτική, πυκνή, συμπυκνωμένη. Την έστειλα σε τρεις συντρόφους. Ρωτούσα τη γνώμη τους. Επρεπε να συνεχίσω; Να επεκταθώ στο ίδιο πνεύμα; Δεν ξέρω αν θα ήθελαν να αναφέρω τα ονόματά τους. Δεν νομίζω να έχουν πρόβλημα, όμως δεν τους έχω ρωτήσει».

• Ποιες ήταν οι εσωτερικές διεργασίες κατά τη γραφή;

«Για μένα, φυλακή δεν είναι το κελί, το υπόγειο, το τσιμέντο, τα σίδερα. Φυλακή είναι η απάρνηση, η προδοσία, ο διαχωρισμός. Αυτό είναι που πονά. Η φυλακή είναι ένα αναμενόμενο, ένα “φυσικό” ενδεχόμενο για τον παράνομο. Ενα “ατύχημα” πάλης των τάξεων. Σαν το ατύχημα του εργάτη, του οικοδόμου στη σκαλωσιά. Φυλακή για μένα ήταν το μη αναμενόμενο: η προδοσία συντρόφων και ιδεών».

Στην αρχή, ο Δημήτρης Κουφοντίνας είχε ξεκινήσει να γράφει την ιστορία της μεταπολιτευτικής ένοπλης πάλης.

«Τελικά, μ’ αυτό το βιβλίο έδωσα μια συμβολή σ’ αυτή την ιστορία».

Εξηγεί ότι δεν έδωσε το βιβλίο που αρχικά σχεδίασε, κυρίως γιατί «μέσα από τη φυλακή δεν είχα πρόσβαση στις πηγές που ήθελα. Ξεκινώντας από τα σώματα των εφημερίδων, περνώντας στα έντυπα και τα βιβλία, και φτάνοντας στις πηγές της προφορικής μας ιστορίας. Ομως δεν έχω παραιτηθεί από αυτήν την ιδέα».

• Λες, τον ρωτήσαμε, δεν θα πω την αλήθεια ολόκληρη, όμως ό,τι πω θα είναι αλήθεια. Με ποια κριτήρια λες αυτά και όχι άλλα;

«Προφανώς -απαντά- όλη την αλήθεια τη λέει ένας απόμαχος, ένας συνταξιούχος. Στα εγγονάκια του ή στον επίμονο ιστορικό που θα τον αναζητήσει στα βαθιά γεράματα. Αλλά και πάλι δεν θα πει τα πάντα, πολλά θα τα πάρει μαζί του, έτσι πρέπει.

Για μένα αποκλειστικό κριτήριο είναι πώς θα συμβάλω όσο μπορώ, ως διαρκώς δρων πολιτικό ον, στη συζήτηση, στις διεργασίες για την αυτογνωσία και την προοπτική του κινήματος. Ιδιαίτερα σήμερα που γύρω η χώρα διαλύεται, ο λαός καταστρέφεται και είναι επείγουσα ανάγκη ένας σηκωμός».

Για τον θόρυβο, την οξεία πολιτική αντιπαράθεση που προκάλεσε το βιβλίο, για το οξύμωρο αυτοί που τον χαρακτηρίζουν ποινικό να χρησιμοποιούν το βιβλίο για πολιτική αντιπαράθεση με την Αριστερά, απαντά:

«Η κοινωνική σύγκρουση»

«Διαχρονικά η εξουσία, οι κυρίαρχοι, δημιουργούν πάντοτε την εικόνα ενός δαιμονικού τέρατος για να ξορκίσουν και να καταστείλουν τη λαϊκή εξεγερτικότητα. Απελάτες, κλέφτες, συμμορίτες, τρομοκράτες, είναι μερικά από αυτά τα ονόματα. Που όμως η λαϊκή ψυχή τα αντιστρέφει. Πιστεύει στα σοβαρά κανείς ότι είμαστε απλοί ποινικοί; Οσο για την πολιτική αντιπαράθεση, το βιβλίο δεν είναι απλώς αφορμή γι’ αυτήν, είναι αιτία. Δεν κρύβει καμία οίηση αυτό. Η ουσία ενός τέτοιου βιβλίου είναι η κοινωνική σύγκρουση, πυρήνας του βιβλίου, η ιδεολογική πάλη. Αυτό που ζητούν από την Αριστερά δεν είναι η καταδίκη του βιβλίου, είναι η καταδίκη της δυναμικής υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων. Αυτό που πρέπει να απαντήσει η Αριστερά στους ταξικούς επικριτές της είναι ότι δεν μπορούν αυτοί να χρησιμοποιούν όλα -μα όλα, τα πιο βίαια και τρομοκρατικά- τα μέσα εναντίον του λαού και η Αριστερά να μη διατηρεί το δικαίωμα να απαντήσει με τα μέσα που θεωρεί κάθε φορά πρόσφορα για να υπερασπίσει τα λαϊκά συμφέροντα, να σώσει τον λαό από την καταστροφή, τη δουλοπαροικία. Αυτός είναι ο ιστορικός της ρόλος. Το αντίθετό θα ήταν ιστορική προδοσία».

«Α, εντελώς άσχετα», λέει καθώς τελειώνει την κουβέντα μας, «μόλις έμαθα ότι οι βουλευτές ψήφισαν την άρνηση του αναδρομικού “πόθεν έσχες” για τους ίδιους. Αλήθεια, τι έγινε με εκείνες τις περιβόητες λίστες; Ή τη λίστα Χριστοφοράκου; Ή τη φυγάδευση του Καραβέλα;».

Ο Νίκος Γιαννόπουλος βρέθηκε ακόμα μια φορά στο στόχαστρο της Ν.Δ., αυτή τη φορά επειδή επιμελήθηκε και προλόγισε το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα με τίτλο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Το ιδρυτικό μέλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα μιλά στην «Εφ.Συν». για τον «σάλο» τρομοϋστερίας που προκλήθηκε και εξηγεί τη θέση του Δικτύου για τις ένοπλες οργανώσεις της Αριστεράς και τον χαρακτηρισμό «πολιτικός κρατούμενος» για τους φυλακισμένους της «17 Νοέμβρη». Επισημαίνει δε ότι το βιβλίο έχει ιστορική αξία για το σύνολο της Αριστεράς.

«Το βιβλίο του Δημ. Κουφοντίνα είναι πολιτικό, βιωματικό, έχει πράγματα που έχουν αξία ιστορική

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Νίκο Σβέρκο, efsyn.gr

• Τελικά είστε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ;

Δυστυχώς είναι η τρίτη φορά τα τελευταία χρόνια που υποχρεώνομαι να διαβεβαιώσω κατηγορηματικά ότι δεν υπήρξα ούτε μία μέρα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, πολλώ δε μάλλον στέλεχός του. Η πρώτη φορά ήταν τον Δεκέμβριο του 2008, όταν πάλι οι γνωστοί κύκλοι είχαν βγει λόγω της πολιτικής του Δικτύου στην εξέγερση, και η δεύτερη φορά ήταν κατά την απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών στην «Υπατία». Νομίζω ότι το κάνουν για πολύ φτηνές, και δεν ξέρω πόσο αποτελεσματικές, πολιτικές σκοπιμότητες. Θέλουν να δημιουργήσουν ένα κλίμα τρομοϋστερίας, εμφυλιοπολεμικό, που εξυπηρετεί και εκλογικές σκοπιμότητες κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ είμαι μέλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα από το ξεκίνημά του και υπήρξα μέλος της Ομάδας Ρόζα, που συγκροτήθηκε από μέλη του Δικτύου από όλη την Ελλάδα το 2007, και που μετά από ένα εξάμηνο αποφάσισε ότι ο χώρος στον οποίο έχει ενδιαφέρον να ενταχθεί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αποφασίσαμε κάποια μέλη να μπουν στον ΣΥΡΙΖΑ και κάποια να μείνουμε μόνο στο Δίκτυο, γιατί αξιολογήσαμε ότι πρέπει να διατηρηθεί και μια ορισμένη πολιτική ανεξαρτησία του Δικτύου.

• Αν είχατε ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, θα προλογίζατε και πάλι το βιβλίο;

Δύο τινά θα συνέβαιναν: Ή θα έκανα την εισαγωγή στο βιβλίο και θα γινόταν «κόλαση» ή, σκεπτόμενος την περιφρούρηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα έκανα τον πρόλογο, επιλογή καταστροφική, καθώς θα ήταν αντίθετη στις αρχές μου και στη γενική πολιτική διαδρομή του Δικτύου. Δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εμάς μας ενδιαφέρουν οι γενικότερες εξελίξεις, ασχολούμαστε με το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, παρεμβαίνουμε κινηματικά. Αν μας καλούσε και το ΚΚΕ στο συνέδριό του, θα πηγαίναμε να απευθύνουμε χαιρετισμό. Δεν μας κάλεσε…

• Στη δήλωσή σας είπατε ότι η «17 Νοέμβρη» ήταν οργάνωση της επαναστατικής Αριστεράς. Υπάρχει όμως η άποψη που λέει ότι η Αριστερά δεν έχει και δεν πρέπει να έχει σχέση με την ένοπλη βία…

Η Αριστερά ιστορικά έχει σχέση με την ένοπλη βία, εκτός αν πει κανείς ότι ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας ή το παρτιζάνικο του Τίτο δεν ανήκαν στην Αριστερά. Ή αν πει το ίδιο για την Οκτωβριανή Επανάσταση. Η Αριστερά, όποτε θεωρούσε ότι δεν μπορεί να γίνει κοινωνική αλλαγή με ειρηνικό τρόπο, επέλεγε και μορφές ένοπλης δράσης, κατά τεκμήριο πλειοψηφικές. Για «ένοπλο οργανωμένο λαό» μιλούσε η Διακήρυξη της Αβάνας του 1962. Ωστόσο, σε ένα «κενό» επαναστατικής ριζοσπαστικής πολιτικής αναπτύχθηκαν διεθνώς οι λεγόμενες «ένοπλες μειοψηφικές οργανώσεις», το «αντάρτικο πόλης». Υπό την πίεση, μάλιστα, «να δειχτεί ότι το ένοπλο πρέπει να παραμένει επίκαιρο», όπως έλεγαν μερικοί, φτιάχτηκαν οργανώσεις όπως η «17 Νοέμβρη». Ως Δίκτυο, για τις ένοπλες οργανώσεις μειοψηφικής βίας είχαμε εξαρχής μια αντίληψη, την οποία κωδικοποιούσαμε στη φράση «σύντροφοι που κάνουν λάθος». Θεωρούμε ότι δεν είναι σωστό σε φάσεις αστικής δημοκρατίας να αναπτύσσεται ένοπλη προπαγάνδα, γιατί «μπατάρει» στο στρατιωτικό σκέλος και οδηγεί σε αδιέξοδο.

• Υπερισχύει λοιπόν το πολιτικό σκεπτικό…

Θεωρούμε ότι όσοι εντάσσονται σε τέτοιες οργανώσεις έχουν πολιτικά και ιδεολογικά κίνητρα. Κάποιος που βρίσκεται στη φυλακή κατηγορούμενος, βάσει του ποινικού κώδικα, και θεωρεί ότι οι πράξεις του εντάσσονται στον αγώνα για την ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος και την ανατροπή του καπιταλισμού, είναι πολιτικός κρατούμενος. Το είπαμε αυτό ενάντια και στην απο-ιδεολογικοποίηση ή την ψυχιατρικοποίηση που ήταν κυρίαρχη εκείνη την εποχή. Ελεγαν ότι πρόκειται για «στυγνούς δολοφόνους», οι οποίοι ήθελαν υποτίθεται να χύνουν αίμα δεξιά κι αριστερά και, αντί να σκοτώσουν οποιονδήποτε άλλον, σκότωναν έναν εφοπλιστή ή έναν βασανιστή της χούντας. Παράλληλα το ίδιο το Σύνταγμα λέει ότι οι διωκόμενοι για πολιτικά εγκλήματα παραπέμπονται σε μικτά ορκωτά. Φυσικά με τους τρομονόμους και όλες τις διατάξεις όλα αυτά ανατράπηκαν…

• Υπήρχε πολιτικό σκεπτικό και κατά την καταδίκη των κατηγορουμένων για τη «17 Νοέμβρη»;

Στη δίκη της «17 Νοέμβρη», που υποτίθεται δεν ήταν πολιτική δίκη και ότι δεν υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι, υπήρξε μια κατεξοχήν πολιτική αντιμετώπιση των κρατουμένων. Ειδικές δίκες, ειδικές συνθήκες, ειδικές καταδίκες. Στην απόφαση του δικαστηρίου, ο πρόεδρος κ. Μαργαρίτης επιστράτευσε μέχρι και τον Λένιν. Αρα το τι είναι και τι δεν είναι πολιτική δίκη καθορίζεται από το ίδιο το περιεχόμενο της σύγκρουσης. Δεν θεωρούμε, λοιπόν, τις αποφάσεις των δικαστηρίων θέσφατο, τη νομιμότητα την αστική δεν την αποδεχόμαστε. Βέβαια τη λαμβάνουμε υπόψη, γιατί δεν πετάμε στα σύννεφα. Από μια άλλη σκοπιά, την αλληλεγγύη μας την έχουν όλοι οι φυλακισμένοι, γιατί θεωρούμε ότι ο εγκλεισμός δεν είναι σωφρονισμός, ότι η ελευθερία είναι θεραπευτική. Προφανώς δεν σημαίνει ότι ταυτιζόμαστε με ό,τι κάνει ο καθένας.

• Κάποιοι λένε ότι, με το να χαρακτηρίζεις τους φυλακισμένους της «17 Νοέμβρη» «πολιτικούς κρατούμενους», τους «ξεπλένεις»…

Οχι, δεν ξεπλένουμε κανέναν. Αλλά η προσέγγισή μας δεν αφορά τον σεβασμό στη νομιμότητα, μα τον σεβασμό στο δίκαιο. Και το δίκαιο λέει ότι σε κάποιον που αγωνίζεται ενάντια στο καθεστώς, μπορείς να κάνεις πολιτική και ιδεολογική κριτική, κάποιες φορές μπορούμε να μπούμε και σε αξιακά ζητήματα, αλλά πρέπει να τον αντιμετωπίσεις σαν τμήμα του ανταγωνιστικού κινήματος. Αλλιώς μπαίνεις σε μια διαδικασία που λες πως «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και δίκαιο», όπως είπε ο Βουλγαράκης, και σε μια λογική που αποδέχεται την ολοένα συρρίκνωση της δημοκρατίας, όπου τελικά η μόνη πολιτική μορφή που αποδέχεσαι είναι η διαμαρτυρία. Μα τη διαμαρτυρία την αποδέχεται και το καθεστώς! Το θέμα είναι η δυναμική αντίσταση. Μια κατάληψη, μια απεργία. Εμείς λοιπόν δεν ξεπλένουμε κανέναν, αλλά προσπαθούμε να απαντήσουμε το εξής στον πολιτικό, κοινωνικό και ταξικό αντίπαλο: «Δεν έχεις το μονοπώλιο της βίας. Τη βία, τη λαϊκή αντιβία, τη βία του κινήματος, μπορούν να την επιλέξουν κομμάτια -μεγάλα προτιμάμε εμείς- των καταπιεσμένων για να απαλλαγούν από εσένα. Εσύ βέβαια δεν το θέλεις αυτό, γι” αυτό και χαρακτηρίζεις έγκλημα κάθε μορφή αντίστασης».

• Τι μπορεί να κερδίσει κάποιος διαβάζοντας το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα; Κάποιοι αναρωτήθηκαν «γιατί να διαβάσω το βιβλίο ενός δολοφόνου»;

Αυτοί που τοποθετούνται τόσο ρηχά, λένε βλακείες. Βάζουν μπροστά το κάρο και πίσω το άλογο, δεν έχουν δει καν το βιβλίο, ούτε τι γράφει. Διαβάζουν δηλαδή μόνο τα βιβλία «καλών ανθρώπων»; Είναι ένα στερεότυπο που δεν έχει νόημα. Ο Εμπειρίκος δηλαδή ήταν το πρότυπο του καλού οικογενειάρχη και του «μη αποκλίνοντος»; Ο Μπατάιγ; Τα βιβλία του Λε Καρέ, που έχουν εγκληματίες ήρωες κ.λπ.; Μην τρελαθούμε. Γιατί λοιπόν να διαβάσει κανείς το βιβλίο του Κουφοντίνα; Είναι ένα βιβλίο που γράφει ένας πολιτικός κρατούμενος φυλακισμένος ήδη 12 χρόνια και από τα ελάχιστα αντίστοιχα βιβλία παγκόσμια, που αναφέρεται ελάχιστα στη φυλακή. Είναι ένα βιβλίο πολιτικό, βιωματικό, έχει πράγματα που έχουν αξία ιστορική. Το μεταπολιτευτικό κίνημα, ο ακηδεμόνευτος ταξικός συνδικαλισμός, το πολύμορφο κίνημα, ο συνδυασμός ειρηνικών και βίαιων μορφών, η ιστορία του ένοπλου, ο ΕΛΑ, η «17 Νοέμβρη», οι απόπειρες ενότητας. Ο Κουφοντίνας είναι εναργής, είναι εύστοχος, έχει κομμάτια που αφορούν την ευρύτερη Αριστερά. Τον σεχταρισμό, τον ηγεμονισμό, την εσωστρέφεια, τη συντροφοφαγία, για τα οποία ασκεί κριτική στον ένοπλο χώρο, αλλά αφορούν την ευρύτερη Αριστερά. Εγώ με αρκετά πράγματα που λέει, για παράδειγμα για τα εθνικά θέματα, διαφωνώ. Αλλά αυτήν την απαξίωση δεν την καταλαβαίνω. Ας πηγαίνουν να αγοράζουν βιβλία με βάση το ποινικό μητρώο.