Ο Γιάννης Γεωργούλης άνοιξε το πρώτο σουβλατζίδικο στο Πεκίνο και μας μαθαίνει πως λέγεται το σουβλάκι στα κινέζικα

Ο Γιάννης Γεωργούλης κατέφθασε πρώτη φορά για αναψυχή στην Κίνα το καλοκαίρι του 2012. Ήταν για αυτόν ένας στόχος ζωής, να γνωρίσει από κοντά έναν πολιτισμό τόσο σπουδαίο και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικό από τον δικό μας. Παράλληλα, η φήμη για ανάπτυξη που πλασάρει την Κίνα ως τη μεγαλύτερη ανερχόμενη δύναμη του πλανήτη τον έκανε να ξεκινήσει να μαθαίνει κινέζικα, οπότε μια επίσκεψη στη χώρα φαινόταν ιδανική, αν και σε πρώτη φάση δεν μπορούσε να αντιληφθεί τις προεκτάσεις που θα είχε αυτό το ταξίδι για εκείνον.

Επικοινωνήσαμε μέσω Skype το τελευταίο σαββατιάτικο πρωινό του Δεκεμβρίου, σε μια ώρα βολική, λίγο πριν αρχίσει να πλακώνει κόσμος στο μαγαζί. Ο ενθουσιασμός του ανθρώπου που ξαφνικά έχει βρεθεί στην άλλη άκρη της γης και κυνηγάει το όνειρό του δεν κρύβεται, ακόμα και μέσα από το εκνευριστικά διακεκομμένο σήμα της επικοινωνίας μας. Αρχικά βρισκόταν σε ένα καφέ του εμπορικού κέντρου που στεγάζει το Santorini Souvlaki Bar, αλλά τελικά αναγκάστηκε να επιστρέψει σε μια ήσυχη γωνιά του μαγαζιού του για να μιλήσει από εκεί.

«Έμεινα 20 μέρες την πρώτη φορά. Συγκυριακά τότε, η κατάσταση στην Ελλάδα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ερχόμενος εδώ, συνειδητοποίησα ότι όντως υπάρχει μια τεράστια άνθηση σε όλους τους τομείς. Ο κινεζικός λαός έρχεται σε άμεση επαφή με τη δυτική κουλτούρα και έχει γοητευθεί πάρα πολύ. Υπάρχει λοιπόν μια έξαρση στο να δοκιμάζουν νέα πράγματα, να γνωρίσουν τα περίεργα, μια νέα δυτικολαγνεία που είναι πλέον ιδιαίτερα έντονη ειδικά σε πόλεις που μέχρι πρότινος ήταν πολύ μακριά από τον δυτικό τρόπο ζωής, όπως το Πεκίνο – η Σανγκάη για παράδειγμα ήταν πάντα πολύ πιο ανοιχτή. Βλέποντας λοιπόν πόσο δεκτικοί είναι οι άνθρωποι, συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει σουβλατζίδικο. Υπάρχει κεμπάπ, αραβικό, σπαγγετερίες, τεξ μεξ, γιατί να μην υπάρχει σουβλατζίδικο; Είναι άδικο! Κάπου εκεί άρχισε να γεννιέται η ιδέα με τη Δανάη Μακρή, τη συνεργάτιδά μου, με την οποία μοιραζόμαστε την ίδια λατρεία για την Κίνα. Έτσι, με το που επιστρέψαμε στην Ελλάδα, από την επόμενη κιόλας μέρα αρχίσαμε να δουλεύουμε πάνω στο πρότζεκτ.

Η προετοιμασία στην Ελλάδα μας πήρε περίπου 8 μήνες. Θα μπορούσε να είχε τραβήξει πολύ περισσότερο, αν εγώ δεν είχα αποφασίσει μια ωραία πρωία ότι αρκετά με τον σχεδιασμό, πρέπει να φύγω για Κίνα για να ξεκινήσει το πράγμα να υλοποιείται. Οι ρυθμοί εδώ για τη δημιουργία μιας επιχείρησης είναι πολύ αργοί σε σχέση με την Ελλάδα, κυρίως γιατί υπάρχει έλεγχος στα πάντα. Πολλή γραφειοκρατία».

«Γραφειοκρατία χειρότερη από την ελληνική» τον ρωτώ. «Ναι, επειδή όλα εδώ είναι πολύ πιο αξιοκρατικά. Θέλουν να είναι σίγουροι ότι όλα γίνονται με τον σωστό τρόπο. Είναι τυπικοί και αυστηροί και ελέγχουν τα πάντα. Πρέπει να τηρούνται πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές, λόγου χάρη για την κουζίνα. Αν δεν κάνεις κάτι σωστά, σου λένε πώς να το κάνεις, πρέπει όμως οπωσδήποτε να το κάνεις, δεν μπορείς να το αποφύγεις με κανέναν τρόπο. Εκεί τρως πολύ χρόνο».

Φαντάζομαι τον Γιάννη να φτάνει λοιπόν στο Πεκίνο, ένας Έλληνας (Χιώτης!) στη μητρόπολη των 20 εκατομμυρίων ανθρώπων, αποφασισμένος να πιάσει την καλή. Πώς κινήθηκε άμα τη αφίξει του εκεί; «Πέρασε ένα τεράστιο διάστημα για να βρω τον χώρο που θα στέγαζε το μαγαζί, ο οποίος έπρεπε να πληροί τις κρατικές προϋποθέσεις και να καταλήξω στην περιοχή, κομμάτι που ήταν το δυσκολότερο στον σχεδιασμό και δεν φανταζόμουν καν ότι θα με δυσκολέψει τόσο. Δεν μπορούσε να με βοηθήσει κανένας σε αυτό. Στο Πεκίνο του 2014, οι πρώτοι που θα δημιουργήσουν word of mouth για ένα μη κινέζικο εστιατόριο είναι οι ξένοι. Πρώτα θα έρθουν οι Ιταλοί, οι Ρώσοι, οι Αυστραλοί, οι οποίοι θα φτιάξουν μια εικόνα για το μαγαζί που θα προσελκύσει στη συνέχεια και Κινέζους. Χρειαζόταν λοιπόν μια περιοχή-πέρασμα.  Για όλη αυτή τη διαδικασία, έψαχνα σχεδόν 4 μήνες. Έτσι βέβαια έμαθα πολύ πιο γρήγορα την ίδια την πόλη, τις πιάτσες της και τις περιοχές της. Πολλοί άνθρωποι που κάνουν την ίδια δουλειά μου λένε ότι προτίμησαν να σπαταλήσουν έναν χρόνο χωρίς να κάνουν τίποτε άλλο, παρά να γνωρίζουν τη χαοτική πόλη και τους ανθρώπους της. Έπειτα έστησαν τη δουλειά τους. Εμείς το κάναμε λίγο πιο γρήγορα και παράλληλα. Βρισκόμαστε στην Central Business District (CBD) του Πεκίνου που είναι το εμπορικό κέντρο της πόλης, με όλες τις επιχειρήσεις, τα γραφεία, τους ουρανοξύστες».

Πώς όμως φτιάχνεις παραδοσιακό ελληνικό σουβλάκι σε μια χώρα με εντελώς διαφορετικές πρώτες ύλες από τις δικές μας; Ρωτώ τον Γιάννη για τη διαδικασία εύρεσης και εισαγωγής των υλικών που χρειάζεται η επιχείρησή του. Μου εξηγεί ότι τα πιάτα που προσφέρονται στο εστιατόριο είναι καθαρά ελληνικά και δεν έχουν προσαρμοστεί σε κινέζικα δεδομένα, αν και σκέφτεται να κάνει κάποιες μικροαλλαγές, αφού πολλοί πελάτες ζητούν πιο οικείες γεύσεις. Μου αναφέρει ως παράδειγμα την πίτα με την οποία τυλίγουν το σουβλάκι – που φτιάχνεται από τοπικό φούρνο με δική τους συνταγή. Οι Κινέζοι την θεωρούν αρκετά σκληρή, αφού έχουν συνηθίσει τα πάντα να είναι πολύ μαλακά.

Διαβάστε τη συνέχεια στο grekamag.gr