ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

«Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ΕΔΟΕΑΠ και οι δυσοίωνες προβλέψεις ακόμη και για την ύπαρξη του Οργανισμού, τα λάθη, οι παραλήψεις και οι ολιγωρίες της απελθούσης Διοίκησης, μας υποχρεώνουν να στρέψουμε ΤΩΡΑ τη ματιά μας  και να αυξήσουμε την προσοχή μας μπροστά στον ορατό κίνδυνο άλωσης του Ταμείου μας από τη λαίλαπα που σαρώνει –και- τους δημοσιογράφους», αναφέρει σε δήλωσή του ο υποψήφιος για το Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΔΟΕΑΠ Παύλος Γερακάρης και προσθέτει:

Είναι εντελώς ανόητοι ή υπονομευτές του ευρώ ή ανθέλληνες με πατέντα. Για τους Βαυαρούς Χριστιανοκοινωνιστές ο λόγος, των οποίων ο γενικός γραμματέας Αλεξάντρ Ντόμπριντ έβγαλε πάλι από το... σεντούκι την Grexit.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εναποθέσει όλες της τις ελπίδες στον συνδυασμό λιτότητας-μετά-μεταρρυθμίσεων. Η λιτότητα υποτίθεται ότι θα δαμάσει τα ελλείμματα - και, μακροπρόθεσμα, τα χρέη - ενώ οι μεταρρυθμίσεις θα φέρουν τις ιδιωτικές επενδύσεις και, έτσι, την ανάκαμψη.

Tο 2013 φαίνεται να έχει μπει με άγριες διαθέσεις για τον χώρο του αθλητισμού ή για να είμαι πιο ακριβής για την βιτρίνα του αθλητισμού.Μέσα στο πρώτο τρίμηνό του είδαμε να αποκαθηλώνονται δύο παγκόσμια είδωλά του και μάλιστα το ένα από αυτά προέρχεται από εκείνο το κομμάτι του, που έρχεται να μας υπενθυμίσει, πως και στην ζωή αν και δεν γεννιόμαστε ίδιοι, τουλάχιστον μπορούμε να είμαστε ίσοι. Η χιονοστιβάδα ξεκίνησε με τις αποκαλύψεις-παραδοχές του Λανς Άρμστρονγκ περί χρήσης του πιο προηγμένου συστήματος ντόπινγκ, που είδε ποτέ ο κόσμος επί σειρά ετών, τόσων, όσων να φτάνουν για την κατάκτηση 7 φορές του πιο επίπονου, απαιτητικού και αναγνωρισμένου αγώνα στον χώρο της ποδηλασίας, του γύρου της Γαλλίας.

Τον είδα, αφού πρώτα είχα υπογράψει συµφωνητικό που µου απαγόρευε να σας πω πού τον είδα καθώς και να αποκαλύψω τεχνικής φύσης λεπτοµέρειες που αφορούσαν το πώς ακριβώς εµφανίστηκε µπροστά µου (τις οποίες, όµως, έτσι κι αλλιώς, δεν θα µπορούσα να σας µεταφέρω, καθώς είμαι άσχετος περί αυτά).

Ας καταλάβουν ότι δεν τρώμε κουτόχορτο. Είναι τα δικά τους στοιχεία που αποδεικνύουν ότι δεν τα φάγαμε μαζί. Ούτε στα Ταμεία, ούτε πουθενά αλλού. Αυτοί τα φάγανε. Μόνοι τους. Γράφει ο Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης στο newsbomb.gr

Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας κ. Παναγιώτης Πικραμμένος ήταν αυτός που υπογράμμισε, όχι χωρίς πικρία, πως το κόστος των καθυστερήσεων στην απονομή δικαιοσύνης είναι τόσο υψηλό ώστε αποτελεί μία από τις σοβαρότερες αιτίες της επενδυτικής άπνοιας στην χώρα μας και της οικονομικής δυσπραγίας που παράγει ανεργία.

Τρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία και δεν έχει καταφέρει να απολύσει ούτε έναν επίορκο δημόσιο υπάλληλο. Δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα φοροεισπρακτικό μηχανισμό που να λειτουργεί στοιχειωδώς προκειμένου να πατάξει την φοροδιαφυγή.

Πόσες ελπίδες υπάρχουν για ανάκαμψη σε μία χώρα που ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας της αρνείται οποιαδήποτε επένδυση; Που θεωρεί το κέρδος εχθρό; Όταν πολιτικά κόμματα υποστηρίζουν ότι θα σκίσουν ως κουρελόχαρτα συμβάσεις ιδιωτικοποίησης; Όταν απειλούνται με φυλάκιση όσοι συναινέσουν στις ιδιωτικοποιήσεις; Αλήθεια, ποιες εταιρείες θα κρατικοποιήσουν, όταν έρθουν στην εξουσία; Τον ΟΤΕ και την Ολυμπιακή;

Το ελληνικό Καρναβάλι καθώς και τα αντίστοιχα της αρχαιότητας, του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, της Αναγέννησης αλλά και άλλων µακρινών λαών παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά, όπως τον αυτοσχεδιασμό χοροµιµοδραµάτων κωμικού χαρακτήρα, µε παραμέτρους όπως την πρόσκαιρη - αλλά και ανώδυνη - καταστρατήγηση κοινωνικών απαγορεύσεων μέσα από ένα είδος «παιχνιδιού», βγαλμένου από βαθύτερα ορµέµφυτα, απευθυνόμενου όμως σε ενηλίκους.

Γιατί οι ασπιρίνες δεν έχουν (παραταξιακό) χρώμα!

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε η δεσπόζουσα μορφή του αστικού πολιτικού χώρου κατά τη μεταπολεμική περίοδο στην Ελλάδα. Υπήρξε μεγάλη πολιτική προσωπικότητα επειδή επεδίωξε, και σε σημαντικό βαθμό πέτυχε, να αναδιοργανώσει την παράταξή του αναμορφώνοντας, με το δικό του σχέδιο, τη χώρα. Η ακραία καταστολή και η επιδίωξη ηγεμονίας αλληλοσυμπληρώνονταν στο πολιτικό σχέδιό του.

Στο κατώφλι της παιδικής μας ηλικίας εκεί που τα όνειρα μπερδεύονται γλυκά,  από πρίγκιπες – σωτήρες , κολοκύθες – μαγικές , από μηχανής νεράιδες, και κακούς λύκους που εξουδετερώνουν Κοκκινοσκουφίτσες, έρχεται  η ωμή πραγματικότητα να αντικρούσει  σχεδόν εφιαλτικά  τα ρομαντικά σχέδια της σύγχρονης γυναίκας .

Εντάξει, μπορεί να μοιάζει - σε μερικές βετεράνες φεμινίστριες - έξω από το βαθύ πνεύμα της μέρας όλη αυτή η λουλουδο-μπουζουκοκατάσταση, αλλά - επί της ουσίας - είναι ακριβής. Οι γυναίκες γιορτάζουν την ύπαρξή τους την "Ημέρα της γυναίκας", κι έχουν λόγους να το κάνουν. Ακόμα κι αν δεν τους ξέρουν, οι λόγοι υπάρχουν και, κατά βάθος, όλες είναι, είμαστε, ενήμερες.

Η δεύτερη πιο δύσκολη συνέντευξη που μπορεί να πάρει ένας δημοσιογράφος είναι αυτή από τον εαυτό του. Η πρώτη είναι από τον εαυτό του, στο άλλο φύλο. Αν είσαι άντρας γίνεσαι γυναίκα, ρωτάς, απαντάς και πάει λέγοντας.

Προς απογοήτευση πάντων και ιδιαίτερα πρώην στελεχών του που αλληθώρισαν προς ΣΥΡΙΖΑ -λέγε με π.χ. Μαριλίζα ή Λούκα- το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, που μόλις ολοκληρώθηκε, απέδειξε ότι το πρώην κραταιό κόμμα δεν είπε ακόμη την τελευταία του λέξη.

Σήμερα «δεν γιορτάζουμε ούτε δεχόμαστε επισκέψεις», όπως λέγαμε παλιά. Ομως υποχρεούμαστε να αναλογιστούμε τι έγινε και κυρίως τι δεν γίνεται για την ισότητα των φύλων και για τις γυναίκες.

  Ο Χούγκο Τσάβες ήταν ένας δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος και ως εκ τούτου δεν μπορεί να θεωρηθεί δικτάτορας, παρά το γεγονός πως επεδίωξε παλαιότερα μέσω δημοψηφίσματος ανεπιτυχώς να εκλεγεί ισόβιος πρόεδρος.

Οι λάτρεις της κοινωνικής πολιτικής του Τσάβες θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η Βενεζουέλα βγάζει πετρέλαιο και ότι παρόλα αυτά η Οικονομία της είναι σχεδόν κατεστραμμένη. Επίσης, οι λάτρεις του σκανδιναβικού κράτους δικαίου δεν θέλουν να ξέρουν ότι πηγή του πλούτου ήταν οι άριστες σχέσεις με τους Ναζί και το γεγονός ότι δεν ισοπεδώθηκαν στην διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου...

Ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά για τη χθεσινοβραδινή παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην εκδήλωση που έγινε στη μνήμη του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Μέγαρο Μουσικής. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των σεναρίων ήταν πώς τάχα ο Τσίπρας προσπαθεί να προσεγγίσει τους «καραμανλικούς», οι οποίοι τώρα τελευταία δεν νιώθουν και τόσο άνετα μέσα στη ΝΔ του Σαμαρά, ενώ υπουργοί όπως ο Στουρνάρας είναι «κόκκινο πανί» για αυτούς.